Het houdt niet op he, dat natuurgeweld.

Wederom bedankt voor alle lieve berichten: het is fijn om te weten dat er aan me gedacht wordt. Als het goed is, is Irene nu alweer vertrokken richting het noorden en hebben wij er geen last meer van.

Voor vanavond stond er een picknick gepland bij een koppel van de ICI, een internationale club van Amerikaanse families die ons, internationale studenten, een hart onder de riem steken en een beetje onze papa's en mama's proberen te vervangen for the time being. Irene gooide echter wel een beetje roet in het eten: in plaats van een prachtig uitzicht over de Blue Ridge Mountains, werd de picknick nu binnen gehouden in een Presbyteriaanse kerk. Desalniettemin was het vreselijk gezellig. Sander (een van de Nederlanders hier) ging niet mee: CNN had hem te bang gemaakt.

Laat dit gelijk een soort tip o.i.d. voor jullie zijn: het nieuws hier wordt zo gigantisch overdreven! De aardbevingen vielen mee, Irene viel hier gigantisch mee en dat gold eigenlijk destijds ook voor de dijken die op springen zouden staan in New Orleans (afgelopen mei, toen ik daar heen zou gaan). Het is veelal bangmakerij: echt. Ik heb heftigere stormen in Nederland meegemaakt. Natuurlijk heb ik ook de beelden van North Carolina gezien, maar zo erg was het hier gelukkig bij lange na niet. Echt. Niet.

Nu ik jullie hopelijk gerust heb gesteld, kan ik eindelijk iets kwijt over mijn huisgenoten, aangezien ik daar nooit 'plaats' voor heb in mijn blog! Ik leef ondertussen samen met Whitley en Shenitha, twee Moriaantjes die allebei nog nooit buiten Virginia zijn geweest, anti-alcohol zijn, biologie studeren en elke dag eten bij Domino's Pizza. Whitley is niet te verstaan en Shenitha heeft smetvrees. Maar toch, ik ben dol op ze, want ze zijn vreselijk lief en vooral ook naief. Gisteren vroeg Shenitha of ik voor haar een stappenplan wilde maken voor wat ze moet doen mocht ik dronken en buiten bewustzijn neervallen in de woonkamer na een avondje uit. Haar geruststellen dat dit never nooit zou gaan gebeuren was niet voldoende, dus ik heb nu stap voor stap opgeschreven wat ze in zo'n geval moet doen (1: call 911. 2: wait).

Mijn kamer deel ik met Siyeon, een Koreaanse die al 10 jaar in de USA woont. Ze is echt zo vreselijk schattig, ik heb het goed met haar getroffen.In doen en laten lijkt ze echtheel erg op Patti, dus dat vind ik alleen maar heel erg grappig. Ze wil altijd roddelen over haar Koreaanse vriendinnen (like I do care)en ik heb nog nooit iemand gezien die zo SLECHT autorijdt. Echt hoor, jullie maken je zorgen om natuurgeweld, ik was banger in de auto naast haar. Ze reed met 80km per uur door rood en had dat pas 5 seconden later door. Dat soort dingen. Maar toch. Ze laat regelmatig berichtjes achter met I LOVE YOU ROOMIE, dus dan is haar slechte rijstijl weer vergeven.

Gelukkig zijn daar altijd Ray en Sander, ik ben toch wel blij dat zij er ook zijn. Ik blijf het echt heel relaxed vinden om even, al is het maar een paar minuten, Nederlands te praten met iemand. Voor de rest veel telefoonnummers en e-mailadressen gekregen van lieve Amerikaanse families die ons Dutchies graag een keer uitnodigen voor het avondeten. Echt hoor, ik blijf het herhalen: Amerikanen zijn de liefste mensen ter wereld, voor altijd.