Ondertussen zit ik alweer lekker met mijn laptop op schoot op de bank bij Sun in Charlottesville, maar ik had jullie beloofd nog wat te schrijven over mijn avonturen in New Orleans! Beloofd is beloofd en ondanks dat vrijwel niemand het vorige verhaal heeft gelezen (ik ben zeer quasi-gekwetst nu), klim ik toch maar weer in mijn pen om dit verhaal weer op papier te zetten.

Mijn excuses dat er nog geen nieuwe fotoreeks is. Eigenlijk wil ik wachten tot ik de foto's van Katie heb, want die heeft mij echt 1000x op de foto gezet en sommige plaatjes zijn best leuk. Maar Katie reist nu af naar Costa Rica, dus voordat ik die foto's heb ben ik alweer terug in Nederland en zelfs alweer vetrokken naar Rome. Dikke kans dus dat er toch wat foto's online komen binnenkort.

New Orleans is een heerlijke stad, maar het kan naar mijn gevoel niet tippen aan Memphis, waar ik het ene naar het andere WOW gevoel had (korte samenvatting: Mississippi, Graceland, dooie Martin Luther King en Sun Studio en dat allemaal in 1,5 dag). Sander zou maar 1 dag met ons in New Orleans zijn en daarom hadden we onze eerste dag helemaal volgepland. In de ochtend zijn we naar Laura geweest, een plantage nabij Baton Rouge, ten noorden van New Orleans. Ontzettend indrukwekkend om eindelijk op een échte plantage geweest te zijn, waar we een tour kregen en waar we gezien hebben hoe slaven geleefd hebben door de jaren heen. Alle slavenhutten stonden daar nog, volledig intact, net als het huis van de plantagehouder zelf. Het was een fantastische ervaring, zeker omdat de zon lekker scheen en het tropisch warm was. Ik had echt het gevoel in de Cariben te zijn.

Eenmaal terug in New Orleans hebben we een 3-uur durende citytour gemaakt in een grote witte debielenbus (term geleend van mama) met geblindeerde ramen. Onze tourguide kon echt over elk raampje en kozijn van elk gebouw wel iets vertellen en ik werd een beetje wanhopig toen we begonnen in het Medical District, waar meneer ons in detail ging uitleggen in welk gebouw je terechtkon (of erger: voorheen terecht kon --> wie boeit dat nou) mocht je last hebben van ofwel tubercolose of lepra of hangborsten of wat voor enge aandoening dan ook. Het werd er nog beter op toen de guide ons van de ziekenhuizen overbracht naar de begraafplaats. Ik weet niet wat hij met ons van plan was, maar een erg optimistische rit zat er zo te zien niet echt in.

Ik moet toegeven dat de begraafplaats me als een klap in het gezicht raakte, want terwijl we langs alle tombes liepen (New Orleans heeft alleen begraafplaatsen met tombes, niet met stenen) vertelde onze gids doodleuk van 'O ja, dit graf is van een heuse piraat', voordat hij weer verderliep. Twee luttele seconden besteedde hij aan een van de grootste helden uit de Amerikaanse onafhankelijkheidsgeschiedenis. Ik had geen flauw benul dat een van 'mijn' piraten, waar ik meerdere malen over geschreven had, begraven lag op deze plek. Het feit dat de gids en alle Amerikanen die meewaren op de tour totaal geen aandacht aan deze man besteedden, maakte me op een bepaalde manier heel sentimenteel (Frasier Crane moment). We kregen tien minuten om zelf een beetje rond te lopen en ik heb als een soort emotionele Jopie de hele tijd bij m'n piraat gezeten. Goed, de rest van de tour volgde door het prachtige Garden District (villa's!) en de gids was erg gek op celebrities, want hij wist precies welke film waar opgenomen was en waar respectievelijk Brad Pitt, Matthew McConaughey, Sandra Bullock en Nicolas Cage zo nu en dan verbleven. Leuk.

Daarna vetrokken we richting het hoogtepunt van onze tour: the Lower Ninth Ward, waar orkaan Katrina het hardst heeft toegeslagen destijds. Ik moet zeggen dat het er nu serieus redelijk prima uitziet. Ik bedoel, het is een ghetto en ja, daar lijkt het op. Ik ken de verwoestende Katrinabeelden dankzij mijn UvA course over New Orleans uit mijn hoofd en het ziet er na 6 jaar redelijk uit. En dat allemaal dankzij Brad Pitt. Geen grap, zijn huizenproject in New Orleans heeft grotendeels voor het nieuwe uiterlijk van dit gebied gezorgd, niet de overheid, wat best beschamed is. Maar Mozes, ik ben echt vreselijk Brad Pittmoe, want zijn naam werd elke 2 minuten wel genoemd. We zijn even uitgestapt in de ghetto, mochten foto's maken van huizen die er nog wel beschadigd uitzagen en hebben even gecheckt hoe hoog het water in de Mississippi nu is (hoog, maar de Rijn in Arnhem is volgens mij een stuk hoger. Wij hebben alleen uiterwaarden, Amerikanen plaatsen daar huizen neer en dat is gewoon vragen om problemen lijkt mij). Al met al was het interessant, maar ik was meer in shock in Bosnië en Israël dan hier.

Jeetje, alweer een heel verhaal getypt en nog niet eens gepraat over Kerstmis met mijn Australische vrienden, de beroemde Bourbon Street, HET LEKKERE ETEN en het hele irritante reizen met Katie! Onze Duitse vriendin was namelijk vóór de USA nog nooit in het buitenland geweest en zo gedraagt ze zich ook. Sterker nog, ze weet gewoon niets van het leven. Wie brengt er nou haar eigen yoghurt en muesli mee naar een restaurant? Of wie gaat nou bij de McDonalds vragen wat voor type brood je bij je hamburger krijgt? Katie is ook uit haar stapelbed gevallen, heeft de streetcar (tram) in New Orleans ontregeld en heeft ons buiten onze kamer in het hostel gesloten, waardoor de deur moest worden geforceerd. HEEL irritant. Misschien dat ik nog wel een blog aan haar ga wijden, als ik daar ooit tijd voor heb. Het is namelijk best grappig om te lezen lijkt me. Maar geloof me, ik heb echt een paar keer op het punt gestaan flink te gaan uithalen naar haar. Niet gedaan natuurlijk.

Morgen vetrek ik richting New York, om eindelijk mijn vriendinnetjes te zien en Oud en Nieuw te vieren! Hopelijk kan ik daar mijn laatste blog vanuit de USA schrijven! Alvast een gelukkig 2012!

Oh, schrijf op: mocht je ooit in New Orleans zijn, ga naar het WWII museum zoals zij het noemen. Een van de meest prachtige plekken waar ik ooit ben geweest (en dat zijn er veel). FANTASTISCH museum over Amerikanen in de Tweede Wereldoorlog en de voorbereidingen op de bevrijding van Europa. Kon ik er maar wonen. In het museum dus, in Europa woon ik al. Althans, over 10 dagen weer.