Ondanks dat onze road trip al ten einde is en we al in New Orleans zijn, ga ik me in deze blog beperken tot onze eerste twee stops: Nashville en Memphis! Het wordt anders een klein beetje te veel.

Allereerst: mam, ik leef nog en ik was eigenlijk niet van plan daar de komende dagen verandering in te brengen, dus bij dezen.

De laatste dagen in Charlottesville waren erg kort, druk en emotioneel. Afscheid nemen van mensen waar je in korte tijd zo close mee bent geworden is nou eenmaal lastig. Bij gebrek aan familie ter plekke worden deze mensen al snel een soort broertjes en zusjes. Het was niet heel moeilijk alle Europeanen dag te zeggen, maar ik kreeg het toch wel lastig toen ik m'n Nieuw-Zeelandse maatje Lewis voor het laatst zag, of mijn huisgenootje Siyeon. Toen zij de deur van ons appartement dichtsloeg was ik weer helemaal alleen in ons stekkie, net als in het begin. Ja, ik moet toegeven: dat was echt heel erg lastig. Vooral omdat we samen zoveel meegemaakt hebben. Dat klinkt als emotioneel gezeik, maar we hebben elkaar behoorlijk moeten steunen toen onze derde vriendelijke huisgenoot Whitley de politie belde om een paar schoenen.

Godzijdank zie ik mijn twee beste maatjes nog voordat alles echt over is: Richard (uit Australië, nog zoiets lastigs) is nu ook in New Orleans en is per ongeluk tegelijkertijd met mij in New York, in Amsterdam, maar ook in Rome, waar ik de laatste twee weken van januari ga doorbrengen (luxe, ik weet het). In Rome zie ik mijn aller- aller- allerliefste maatje Rodolfo, die slechts op een paar uur afstand in Genoa woont en dus voor het weekend naar Rome komt! Pfjoe. Kan ik dat tenminste nog even uitstellen.

GOED! Road trip! Op 15 december zijn Sander, Katrin en ik vertrokken richting Nashville! Alles ging prima, we hebben bijna 9 uur gereden en zijn de dag geëindigd in Cookesville, slechts een uur van Nashville vandaan. Dat leek ons goedkoper en wel zo prima. Het hotel was superdeluxe en na een fijn ontbijt zijn we doorgereden naar onze eerste, 'echte' bestemming. Ik vond Nashville eigenlijk niet heel erg veel aan, maar ik heb dan ook het gevoel dat ik echt ergens iets vreselijk gaafs heb overgeslagen. Het is een business-stad, met slechts een enkele straat (Broadway) waar veel muzikanten, cowboys en ditto attributenzaken zijn. Dat was heel grappig om te zien, want het was allemaal 'echt' en niet zo toeristisch. Amerikanen met zwaar accent kwamen ECHT naar een cowboylaarzenwinkel om van dat vreselijk lelijke schoeisel te kopen. Fantastisch! Omdat Nashville de stad van de country is, zijn we uiteraard naar de Country Hall of Fame gegaan. Gaaf! Was echt heel leuk, ook als je niks met die vreselijke honkie-tonkiemuziek hebt.

Onze volgende bestemming was Memphis, een stad waar ik echt vreselijk naar uitkeek. Niet alleen om de vele bezienswaardigheden, maar vooral ook om de Mississippi River, een van mijn vele Amerikaanse iconen. Ik kon echt niet wachten die oeroude rivier eens in het echt te zien! En wat is het een plaatje! Ik zag gelijk Huckleberry en Jim al op een vlotje drijven (wie? SCHAAM JE). We zijn die avond langs de rivier gestruind na een rondje Beale Street (na de stad van de country waren we nu tenslotte in de stad van de Blues en de Rock & Roll). De volgende dag gingen we eindelijk op weg naar een van de plekken waar ik al heel lang graag eens heenwilde: Elvis Presley's Graceland. Ik kon opgelucht ademhalen toen ik zag dat Elvis zijn smaak best ok was en niet zo vreselijk kitsch als ik in mijn hoofd had altijd. Het was kitsch, begrijp me niet verkeerd, maar het was ok kitsch. I liked it, a lot. Wat een bijzondere plek, ook voor niet-fans. Daarna zijn Sander en ik naar de Sun Studio gegaan, waar Elvis zijn eerste single opnam. De plek ziet er praktisch nog hetzelfde uit en de rondleiding aldaar was de 12 dollar meer dan waard. Dat kwam misschien ook door onze bijzondere groep, gevuld met 60+ rockers, type Axl Rose met grijs haar. Awesome! We sloten Memphis af met de plek waar Martin Luther King is neergeschoten in 1968: we hebben daar even een tijdje rondgehangen, verwonderd om deze bijzondere en historische plek. De laatste avond zijn Katrin en ik nog even de Mississippi overgestoken met de auto, waardoor we nu ook Arkansas kunnen toevoegen aan ons lijstje van staten die we bezocht hebben. Een behoorlijk avontuur, want we kwamen uit in the middle of nowhere. Sta je daar, met je auto in Arkansas tussen houten bungalows van rednecks en arme blacks (ja dat zeggen ze hier, dat hebben ze liever dan 'African Americans'. Werkelijk waar!). We wisten niet zo goed hoe snel we weer terugmoesten naar Memphis.

En nu zijn we dan in New Orleans! Ik voel het nog niet zo allemaal, ik ben benieuwd of dit mijn stad wel is. Dat komt denk ik door te hoge verwachtingen door alle goede verhalen die ik reeds gehoord heb, of misschien omdat ik zo verliefd ben geworden op dat rare Memphis, waar iedereen je op straat groet en waar ik me, ondanks de ghettosfeer die er hing, geen moment onveilig heb gevoeld.

Mijn volgende blog zal ik aan New Orleans wijden, waar ik de rest van deze week zal verblijven! Vandaag alleen al hebben we teveel gedaan om op te noemen, met als hoogtepunt een bustour door het door Katrina vernietigde gebied. Sorry voor dit redelijk algemene verhaal: ik heb dit voornamelijk geschreven om het zelf allemaal niet te vergeten: dat gaat heel hard als je veel meemaakt!

Tot snel! Nog een dikke twee weken en dan ben ik alweer thuis! Niet zeggen dat het snel is gegaan, dat betekent dat je me niet gemist hebt. Mocht het niet lukken vóór de Kerst iets te schrijven: MERRY CHRISTMAS to y'all!