Ja, normaal zet ik in de titel wat er zoal gebeurd is de laatste tijd, maar er gaat gewoon zoveel door mijn hoofd heen sinds de laatste keer dat ik mijn belevingen digitaliseerde, dat ik het maar gewoon zo heb gedaan. Ook omdat het aantal lezers afneemt! Schaam jullie! Is het omdat ik over precies een maand weer thuisben, of worden mijn verhalen steeds saaier? ;-)

Zal ik dan maar gelijk met het grootste drama beginnen? Whitley, mijn ex-huisgenoot die nogal graag aan de telefoon hangt met de politie, is VERMIST. De politie stond hier tijdens de Thanksgiving Break op de stoep (ja, alweer. Leuk he). Of Whitley thuis was. Nee, die woont hier niet meer. Oh, waar dan wel. Geen idee. Ah. Het gesprek was niet boeiend genoeg om het hier in het geheel in detail te gaan verhalen, maar het boeit me bovenal niet zoveel. Is dat heel erg? Ik vind het een prachtig voorbeeld van opgeruimd staat netjes, al vind ik het wel heel sneu voor haar familie. Wat een mafketel heeft die moeder gebaard.

Leuker nieuws: ik heb een echte Amerikaanse Thanksgiving gehad! Fantastisch! Het was een dag om nooit te vergeten. Ik zou met Sander naar Melissa en Rob gaan, maar Melissa belde een halfuur voor tijd dat de andere gasten hadden afgezegd (een gevalletje 'ziek kind'). Of ik nog mensen wist die alleen zaten die dag. Wel, aangezien bijna al mijn vrienden uitwisselingsstudenten zijn, waren er aardig wat die alleen zouden zijn. Je raadt het al: ze zijn allemaal meegegaan naar mijn zogenaamde Amerikaanse ouders. Het was fantastisch deze bijzondere dag te vieren met niet alleen Sander, maar ook met een deel van mijn andere vrienden hier! En het eten was verrukkelijk! Van de kalkoen tot de pumpkin cheesecake. Jammie. Rob en Melissa hadden echt heel erg hun best gedaan en ze waren dol op de Hollandse souvenirs die mama heel lief had meegebracht (chocoladeletters en stroopwafels).

En nu zijn de finals dan aangebroken. Morgen is mijn eerste tentamen en tevens mijn laatste lesdag, ik moet een presentatie geven en heb een paperdeadline (24 pagina's, dat wil ik graag even benadrukken). Ik weet ook niet zo goed waarom ik dan nu ook aan het bloggen ben, maar ik gok dat ik gewoon heel even iets anders moest doen dan staren naar dode Joden (Genocide) of naar de zoveelste barende Maria-in-stal (Italiaanse Renaissance).

Over precies een week ben ik klaar. Ik kan het me echt niet voorstellen, want alle drama moet nog beginnen. Na morgen volgen er nog twee paperdeadlines en heb ik nog 1 tentamen. Hoe ik het ga doen weet ik niet, maar ik hoop op het vertrouwde engeltje op mijn schouder. Ik word hier wel een beetje manisch ondertussen. Net nog zat ik in mijn eentje in de bieb hardop te lachen omdat ik mijn eigen analyse van Del Castagno's 'Het Laatste Avondmaal' zo grappig vond, terwijl de bombastische tonen van Bach's 'Toccata en fuga' op de achtergrond klonken. Dan weet je dat je naar huis moet om te gaan slapen.

Naast manisch ben ik ook schizofreen. Het liefst spoel ik op dit moment de tijd door tot 5 januari 14.00 uur, wanneer mijn vliegtuig landt op Schiphol en ik eindelijk mijn familie weer zie. Aan de andere kant klamp ik heel erg vast aan elk klein dingetje hier, want ik ga alles zo vreselijk missen. Net nog zat ik in de bus en toevallig had Charlee dienst, het meisje dat samenwoont met mijn huisbaas. Ze zette me praktisch voor de deur af, ik bedankte met een 'Thank you Charlee, have a great night and say hi to Deborah!' en liep toen naar mijn huis, terwijl ik al struinende langs alle appartementen naar boven keek om te zien of Hanna toevallig voor het raam stond. Dat was het geval. Even zwaaien. Is Rodolfo dan ook thuis? Nee, alle lichten zijn uit. O ja, wacht: hij gaat altijd naar het zwembad op maandagavond. Daarna even kijken of er post is, terwijl de roommate van een van mijn andere vrienden voorbijtrippelt en mij alvast fijne feestdagen wenst. Ik woon in mijn eigen kleine Virginia community! En die wil ik nog helemaal niet achterlaten! Ik vond het dan ook heel vreemd dat mijn lieve neef Jan-Willem ineens op de stoep stond vorige week. Het was maar voor vijf minuten (letterlijk), maar nadat hij weer was verdwenen leek het net alsof het nooit gebeurd was (verbeelde ik het me nou?). Het is gewoon raar om mensen van thuis opeens in je nieuwe, maar toch ook weer vertrouwde omgeving te zien. Dat klopt niet zo.

Morgen gaan Sander en Katrin onze road trip boeken. We gaan uiteindelijk helaas maar met drie, want alle anderen hebben om verschillende redenen afgehaakt. Op 15 december vertrekken we naar Atlanta en dan gaan we via Memphis naar New Orleans, waar ik een kleine week zal doorbrengen. Ik zal steeds als we ergens gearriveerd zijn mijn woonplaats op Facebook veranderen, zodat jullie een beetje kunnen zien waar we zijn op dat moment. Daarna vlieg ik terug naar Charlottesville, waar ik blijf voor twee daagjes en dan kan ik me schrap zetten voor mijn laatste reis die ik ga maken: ik ga met de trein naar New York, om daar oud en nieuw te vieren met Etta, Noor en Astrid!

Op 5 januari land ik dan dus weer op Schiphol. Ik verwacht spandoeken, een toespraak van de minister-president, een uit een taart springende Chippendale en feestmutsen voor alle aanwezigen. Aan de andere kant vind ik het ook prima als er minder mensen zijn. Aangezien ik al een jaar of zestien aan het hoofd sta van de vakbond voor sentimentele debielen, ga ik het vast niet drooghouden als er veel te veel lieve mensen me op staan te wachten. Zolang ik mijn eerste avond in Nederland maar andijviestamppot eet. Mam?