Mijn laatste blog vanuit de USA.

Het moest er een keer van komen he. Aan alle leuke dingen komt een einde en zo ook aan dit avontuur. Ik zal nog blogs plaatsen vanuit Nederland, met de laatste fotoreeksen en om alles écht af te sluiten. Ik ben heel benieuwd hoe het zal gaan terug thuis in Arnhem of Amsterdam. Ik heb gemerkt dat ik echt anders ben gaan nadenken over dingen, of het nou over Amerika zelf, mijn Nederlandje, of de omgang met mensen is.

New York heeft dat wel bewezen. Ik kon eerst met volle zekerheid zeggen dat deze plek mijn favoriete stad op aarde is, maar dat weet ik nu niet meer zeker. Natuurlijk is het hier fantastisch, maar nu ik zoveel van Amerika gezien heb, zie ik ook de negatieve kanten van deze metropool. Ik weet dat wij Nederlanders Amerikanen overdreven vinden met hun 'How are you?' elke keer als je een zaak binnenstapt, maar die vrolijkheid (gespeeld of niet) voelt altijd nog beter dan volledig genegeerd worden. New York is zo'n anonieme stad en de meeste medewerkers in de koffiebarretjes en winkels praten niet eens tegen je bij het afrekenen. Geen hoi, geen doei, geen totaalbedrag, geen dankjewel. Hetzelfde geldt voor fooien. Amerika is het land der tips, mensen leven hier letterlijk van het geld dat klanten achterlaten en hebben geen uurloon. Elders in de Verenigde Staten is iedereen blij met elke extra cent tip die ze krijgen, in New York is een makkelijke dankjewel al te lastig. Van Boston tot New Orleans groeten mensen je op straat, in New York bestaat dat niet.

Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk is het hier fantastisch! Ik had veel meer op het programma staan voor deze week dan we daadwerkelijk gedaan hebben, maar ik heb me ook gerealiseerd dat mijn overvolle dagschema's die we hadden op de road trip veel te druk en vol waren voor mijn vriendinnetjes hier, die juist een weekje relaxen voor ogen hadden. Vandaag zijn we naar the Empire State Building geweest en hebben we een boottripje heen en weer naar Staten Island gedaan: de gratis manier om het Vrijheidsbeeld van dichtbij te zien. Helaas geen Ellis Island dit jaar, maar ach, iedereen gaat toch nog wel een keer terug naar New York? Ik althans wel. Komt er ook bij dat ik ziek ben geworden, gelijk deze eerste week van 2012: het hostel is echt vreselijk smerig en de vrieskou hier in New York ben ik na Virginia ook niet meer gewend.

Oud en nieuw was trouwens echt fantastisch! Hopelijk hebben jullie ook een goed feestje gevierd! Gehuld in Michael Kors (mooooie jurk) heb ik tussen de Nederlanders en New Yorkers 2012 ingeluid. Dat was een prachtig feestje, in een chique de friemel hotel op maar 5 minuten loopafstand van dit strafkamp (hostel). Het was heel bijzonder dit te doen met mijn Amsterdamse vriendinnetjes, al waren we natuurlijk bij lange na niet compleet.

En dan morgen weer naar huis. Eindelijk naar huis, al wil ik ook weer niet. En weer wel, en weer niet. Er is niets waarvoor ik zou moeten blijven in Virginia: op 3 vrienden na is iedereen daar ook weg. Toch ga ik het zo missen. De beste tijd van mijn leven heb ik hier gehad en ik ben blij dat onder andere mama dat heeft kunnen zien. Ik zie er best wel weer tegenop om weer terug te zijn in Nederland, dat durf ik best toe te geven. Ondanks dat vele dingen erop vooruit gaan (mijn eigen spullen, goede douches, lekker eten) gaat er ook een hele hoop achteruit. Amerika (op New York na) is zo heerlijk goedkoop! En je bent hier vreselijk bijzonder. Ik heb me nog nooit zo Nederlands gevoeld als hier. Iedereen wil alles van je weten, maar vooral ook over Nederland. De vraag die men mij het meeste stelde was niet drugsgerelateerd, maar was vaak wat nou typisch Nederlands eten was. Ik baal ervan straks weer opgezogen te worden in de massa en dat mijn avontuur in Amerika slechts achterblijft als een herinnering.

Gelukkig is daar deze blog, met al mijn verhalen en de bosjes foto's die er in ieder geval voor gaan zorgen dat ik over een paar jaar nog precies weet hoe Charlottesville eruitziet.

Mijn laatste avond heb ik koortsig in bed doorgebracht, terwijl ik wat afleveringetjes GTST heb ingehaald. M'n vrienden zijn gaan feesten in een jazzclub en blijven ook allemaal ergens anders slapen, dus mijn laatste nacht in de USA is tout seul in dit vreselijke onderkomen waar ik nog niet eens meer over heb verteld (ronddwalende halfnaakte bejaarden op de gang en nog 1000 andere dingen). Balen, maar hee. Volgens mij ben ik ook zo dit avontuur begonnen. With just me, myself, and I. Meer heb ik niet nodig en misschien is het daarom wel goed dat ik morgen alleen vlieg.

Tot in Nederland! 5 januari op Schiphol, voor wie het nu nog steeds niet weet. Ik land om 14.00 uur vanuit Londen met een British Airwaysvlucht. Die halve Amerikaan in die bontjas, dat ben ik.