Wat een blije titel he! En terecht. Afgelopen dinsdag heb ik namelijk voor het eerst een plek gevonden waar ik me dan eindelijk voor 100% (!) thuisvoel!

Hoe fantastisch Charlottesville ook is, ergens mis ik steeds iets van karakter en authenticiteit. Alles hier is te vergelijken met van die felgekleurde cupcakes met blauw of groen glazuur. Ze zien er allemaal op hun manier wel mooi uit, maar.. mag het alsjeblieft wat minder? En ergens geven we allemaal de voorkeur aan moeders eigen ouderwetse appeltaart boven die blauwe suikerbommen toch? De gebouwen hier on central grounds zijn van die cupcakes. Allemaal net te.

Het uiterlijk van de Amerikanen daarentegen is niet té als in te mooi, het is om te huilen. Echt. HUILEN. Jammeren, kreunen, krijsen en heel veel snot. Iedereen loopt in vreselijk oranje/blauwe sportkleding, met witte sokken het liefst tot de knie en dan met hardloopschoenen eronder, of eigenlijk nog liever van die vreselijke campingslippers, in huize Donders altijd Sjonnen genoemd. Zweetband in en klaar. Het liefst maken de Amerikanen hun look af met een gruwelijke rugzak, hoewel ik soms, héél soms een zielige Longchamptas tegenkom, die ik zodra wij oogcontact maken het liefst wil adopteren en toe wil fluisteren dat hij veilig is bij mij en m'n internationale freunden.

Desalniettemin: alles went en ook dit. En net, net op dat moment waarop je toe gaat geven aan de Amerikaanse normen (want ja, ik ben eigenlijk best dol op mijn trainingsbroek), heb je je eerste les Italiaanse Renaissancekunst in het architectuurgebouw. Ik kon wel huilen van blijdschap. Alles is hypermodern, maar met SMAAK en vol met moderne kunst en prachtige kleuren. Het deed me verschrikkelijk veel aan het Tate Modern in Londen denken. En alsof dat nog niet alles was, alle mensen die daar rondliepen zagen er zo prachtig uit! En daar komt NOG iets bovenop, namelijk het FINE ARTS CAFE. David Guetta's heerlijke Europese beats vulden de ruimte en men verkocht focaccia's met pestokip en rucola. Serieus, dit broodje, deze lunch, was het gezondste en het lekkerste wat ik in bijna 3 weken Amerika gegeten heb.

Vanaf nu ga ik wonen op de architectuurafdeling en m'n dagen vullen met focaccia's. Uit blijdschap heb ik gisteren een paar prachtige Diane von Furstenbergschoenen gekocht online, zodat ik niet hoef te treuren om Miu Miu en Marc die thuisgebleven zijn in Arnhem. En m'n slippers zijn ook bijna versleten, dus ja pap, ik had ze echt nodig.

Overigens heb ik het hier natuurlijk fantastisch naar mijn zin hoor. Mijn vakkenpakket is ondertussen ook definitief. Vorige week nog probeerde ik een course over de Pinksterkerk, maar mijn zwarte professor bleef maar gillen om Jezus en haar zwarte God. Ze kronkelde nog net niet over de vloer. Terwijl ik in de les zat, heb ik het vak (online) weer laten vallen en geruild voor Italiaanse Renaissancekunst. Daarnaast volg ik een moeilijke seminar (onderzoeksgroep) over Genocide, waarvoor ik een boek per week mag lezen. Dit wordt aangevuld met de twee vakken die ik al had: Viewing America (hoe kijken Amerikanen terug op de 20e eeuw) en Europese geschiedenis tussen 1890 en 1945. Augustinus heb ik helaas moeten laten vallen, want ik kan het gewoon niet bijhouden allemaal.

Ik gok dat vanaf nu de verhalen ook minder worden. Ik zit ondertussen in een soort ritme, eet op dinsdag met m'n Britse vrienden en op woensdag met de Nederlanders, lees de hele dag door over Stalin, Pol Pot en andere vrienden en om eerlijk te zijn is er gewoon nauwelijks tijd voor andere dingen. Desalniettemin staan we op het puntje om Miami te boeken en weet ik ondertussen ook dat mama en tante Mieke komen in oktober! Can't wait!

O ja, ik ga echt mijn best doen meer foto's te maken en online te zetten hoor, dus klaagmails zijn niet meer nodig. Bedankt.