'The world is a book, and those who do not travel read only a page.'
- Augustinus.

Bovenstaande uitspraak prijkte op de koelkast in de gezamenlijke keuken in een van de hostels waar wij verbleven afgelopen dagen. Wat een geweldige quote en wat past hij perfect bij dit weekend. Ik heb de tijd van mijn leven gehad! Alweer. Ik weet al lang dat er een hemel bestaat, maar ik begin steeds meer te geloven dat het er daarboven uit moet zien zoals in Charleston South Carolina. Echt!

Laat ik bij het begin beginnen. Er komt een lang verhaal aan, pas maar op.

Afgelopen vrijdag zouden Annelie en Katrin (ja, Duitsers zitten echt überall) om 13.00 uur onze huurauto ophalen en Natalia (denk aan een typisch Brits schoolmeisje met bijpassend aardappelaccent) en mij thuis oppikken om vervolgens door te rijden naar onze eerste bestemming: Chapel Hill in North Carolina. Er waren wat problemen met de Toyota Yaris die we zouden huren, want hij was nog niet door een of andere check heen, wat voor ons meer dan prima uitpakte: het huurbedrijf gaf ons voor dezelfde prijs een Hyundai Santa Fe mee, een gigantische SUV! Nadat we heel Amerikaans met z'n allen gegild en geknuffeld hebben om de grootte van onze nieuwe zilveren vriend (we hebben hem Mike genoemd), gingen we op weg naar het zuiden. Naast Mike kregen we gedurende onze trip ook gezelschap van de Australische Lee, ons GPS systeem. We waren erg dankbaar dat we dat heerlijke Australische accent niet konden veranderen, want het gaf ons lange weekend een extra vakantiegevoel!

Onze tour naar North Carolina begon echt prachtig: Lee stelde ons de kortste route voor, maar dankzij onze volhardende Duitse vriendin Annelitler hebben we in plaats van 3,5 uur bijna 6 uur over onze trip gedaan. Eerlijk is eerlijk, het GPS systeem instellen op N-wegen in plaats van snelwegen heeft wel een fantastische herinnering opgeleverd. Ik begrijp nu nog meer waarom Virginia de staat der staten wordt genoemd: wat een kleurrijk en heerlijk landschap! Mijn hemel. Ik zou bijna van natuur gaan houden. Bijna.

North Carolina daarentegen vond ik alles behalve spannend. Het spijt me als ik nu harten breek. Ik ken de stad Chapel Hill voornamelijk als een uitwisselingsplek waar veel Groningse medestudenten terecht zijn gekomen op hun exchange, dus ik was wel heel benieuwd naar de campus. Deze tipt bij lange na niet aan onze suikertaart (maar ja, er kan er maar eentje op de UNESCO werelderfgoedlijst staan he), maar ik moet eerlijk toegeven dat het me een fijne plek lijkt om te studeren. Studeren ja, want uitgaan kon daar echt niet, mits we entree betaalden bij de drie kroegen die er waren en dat doen we nergens, dus zeker niet in North Carolina.

South Carolina daarentegen is echt een droom. Nooit verwacht, nooit gedacht. Na wederom een aardige tour van 5 uur, dit keer WEL over de snelwegen (al ging er wel een soort Wannseeconferentie aan vooraf), kwamen we aan in Charleston. Ons hostel was echt fantastisch! Zonder twijfel de beste goedkope slaapplek die ik ooit heb gehad! Het lag heel centraal en zag eruit zoals alle gebouwen in Charleston: kleurrijk, van hout, met veranda's en schommelstoelen. Elke kamer had zijn eigen thema en wij zaten in Cuba. Het was er gewoon luxer dan in onze studentenflat in Charlottesville! Ongelooflijk.

Charleston is heerlijk! Je hebt er alles wat je nodig hebt: zon, strand, mooie mensen, lekker eten, geschiedenis, zee, palmbomen en Gucci. Menig rijke Amerikaan woont blijkbaar in deze pittoreske stad. Ik kan het nu wel in geuren en kleuren gaan beschrijven, maar wacht maar gewoon op de foto's, dan begrijp je wel wat ik bedoel, al is het in het echt nog 25x beter, mooier en vetter.

Echt opvallend was het lekkere eten! We hadden afgesproken met Emilia, die ken ik nog vanuit Groningen (Charleston heeft net als Chapel Hill een uitwisselingscontract met de RuG). Zij heeft ons de stad laten zien en vertelde ons ook dat ze bijna elke dag weer een nieuw, leuk en goed restaurantje ontdekt. Zo hoort het leven te zijn! We hadden trouwens wel een culinair dieptepunt tussen alle hoogtepunten: we hebben gefrituurde groene tomaten geprobeerd: blijkbaar een typisch Southern gerecht. Het smaakte naar gepaneerde augurk.

Na twee nachtjes Charleston besloot het gruwelijke lot (en het autoverhuurbedrijf) dat het weer tijd was om terug te keren naar Virginia. We zijn net een paar uur thuis en hebben een rit van ruim 8,5 uur achter de rug. Morgenochtend breng ik met pijn in mijn hart Mike de auto terug naar het verhuurbedrijf en dan zijn we weer autoloos. Helaas. Ik ga het missen. Wat ik vooral gevoeld heb (hou de kotszakjes bij de hand, dit wordt heel gezapig) is de vrijheid van roadtrippen. We hebben afgelopen weekend meer dan 1600 kilometer gereden! Het was heerlijk om met zonsondergang te cruisen over de Amerikaanse wegen, langs bossen, katoenvelden, wijngaarden en meren. Muziekje aan en gaan met die Hyundai.

I love the South.

Minpuntje: Annelie en Natalia wisten het wel altijd beter, dus dat was af en toe een gevalletje waar ik even tot tien moest tellen (in het Nederlands, Engels, Duits, Frans, Spaans en Italiaans). Zo was Emilia natuurlijk onze Charlestonkenner, maar Engeland en Duitsland gingen maar al te graag naar links als we naar rechts moesten en durfden ook nog eens te protesteren met een of andere flutreden. Ik heb het overleefd, al heb ik daar heel veel voor opgeofferd: in onze laatste uurtjes zijn we naar een fontein in de vorm van een ananas wezen kijken in plaats van naar Zwartbaards opgedoken piratenschip. Ik heb daar vreselijke spijt van, want ik heb nu echt een kans gemist eindelijk eens echte piratengeschiedenis te bestuderen. Maar ja. De anderen wilden graag naar een ananas.

Des te meer reden om terug te gaan tijdens onze roadtrip in december, toch?

Daarom: Charleston, we'll be back soon :)