Ik waarschuw alvast dat dit misschien een heel lang verhaal gaat worden! De laatste twee a drie weken heb ik namelijk zoveel meegemaakt en dat wil ik natuurlijk allemaal met jullie delen en vastleggen voor mijn kleinkinderen later ;-) Tegelijkertijd had ik dus ook nauwelijks tijd om iets te typen. Spijtig, maar hier ben ik dan. Pak een kop koffie en enjoy!

Om maar gelijk met het meest spannende te beginnen: ik ben voor het eerst in mijn leven in aanraking gekomen met de politie, jawohl. Ik ben dan natuurlijk ook een enge rebel uit Amsterdam, dus ergens begrijp ik die bange Amerikanen wel. Zonder dollen, het was een erg stressvolle periode. In september had ik twee paar schoenen gekocht bij de American Eagle, maar de verkoopster was bij de kassa vergeten die witte plastic beveiligingsknoppen eruit te halen. Heel irritant! Aangezien de American Eagle nogal ver van mijn huis is, hebben die schoenen een maand in de woonkamer gelegen, opdat ik nog een keer terug zou gaan naar de winkel.

Terwijl ik in de Carolina's verbleef heeft mijn onverstaanbare huisgenoot Whitley de politie gebeld, omdat ze dacht dat ik schoenen had gestolen. Heel erg prettig. Toen ik een avond niet thuis was, is de politie langsgekomen om mijn Koreaantje Siyeon (kamergenoot) te ondervragen. Siyeon heeft me heel goed en lief verdedigd, maar toch werd me gezegd dat ik binnen een halve mijl van mijn huis moest blijven voorlopig, voor verder verhoor, want de politie zou nog terugkomen. Een bijkomend probleem was dat diezelfde huisgenoot Whitley mijn bon had weggegooid! Heel erg fijn. Ik heb godzijdank betaald met mijn creditcard, anders had ik nog meer in de problemen kunnen komen. Met mijn visum (J-1) staat er namelijk erg veel op het spel: de eerste bijeenkomst voor internationale studenten werden we daarvoor al gewaarschuwd. Bij het minste of geringste gooien je ze graag het land uit, met een melding dat je vooral ook niet meer terug hoeft te komen. Whitley had dus echt een flauw idee waar ze in hemelsnaam aan begonnen was en wat de gevolgen voor mij hadden kunnen zijn.

Het verhaal heeft nog 12 staartjes, maar het is uiteindelijk goedgekomen. De politie heeft me teruggebeld met de melding dat alles okee is. Het enige wat ik nu nog wil is dat Whitley ons huis uitgaat, want ze is een onvoorstelbaar, eng wezen. Ze woont hier nog wel officieel, maar heb haar de afgelopen twee weken maar een enkele keer gezien: gelukkig.

MAAR: naast alle narigheid was daar ook het hoogtepunt van mijn verblijf hier: mijn lieve, lieve, lieve, lieve, kleine, lieve, lieve MAMA kwam langs samen met de allerleukste en -liefste peettante van de wereld! Na 1,5 dag Charlottesville zijn we vertrokken naar Washington en mijn hemel, wat een heerlijke stad is dat. Zo anders weer dan alle andere steden die ik hier nu gezien heb! We zijn drie dagen in de hoofdstad gebleven, maar dat was echt nog steeds te kort. We hebben veel gezien, we zijn musea doorgerend (record: Holocaustmuseum in 40 minuten) en hebben lekker gegeten en gedronken terwijl het weer ons ook nog eens goedgezind was. Het afscheid zondag was dan ook zwaar, maar we hebben alledrie denk ik een onvergetelijke tijd meegemaakt.

De laatste weken waren dus behoorlijk stressvol en zelfs maagband Henry heeft een klap gekregen: sinds het voorval met de politie voelt m'n maag aan als in de eerste 3 maanden na de operatie. Maar misschien is dat eigenlijk ook de bedoeling van een maagband, dus ik maak me geen zorgen. Scheelt ook weer in de kosten ;-)

We sluiten dit dramaverhaal af met Halloween! Want ja, daar zitten wij nu middenin. Tuinen vol met pompoenen, skeletten en spinnenwebben en mensen die verkleed als van alles en nog wat de straat op gaan. Wat een apart feest is dit. Voor Amerikaanse meisjes is Halloween blijkbaar de uitlaatklep van het jaar, want vrijwel alle outfits die je tegenkomt op straat bestaan uit niet meer dan een lapje stof. Ik heb nog nooit zoveel onderbroeken en bh's onder kleding uit zien steken als in de afgelopen dagen (godzijdank droegen ze die wel) en daarbovenop is het eergisteren ook nog begonnen met SNEEUWEN! Was het net na mijn terugkomst uit Washington nog 24 graden, eergisteren was het -2. Virginia zit in een identiteitscrisis, want nu is het weer prachtig helder en stralend weer: geen wolkje aan de lucht en ik gok een graad of 12. De Halloweenfeestjes gisteren waren niet echt zoals ik had verwacht (saai, nauwelijks muziek of drinken), maar desondanks heb ik toch een topavond gehad met al mijn vrienden in iemand's appartement, waar we ons eigen feestje gebouwd hebben. Ik was verkleed als Axl Rose trouwens, inclusief bandana en zonnebril.

Nou lieve allemaal, een vermoeide Coks gaat nog even bijslapen! Om zowel leuke als minder leuke redenen heb ik weinig slaap gehad de afgelopen weken en dat begin ik een beetje te voelen. Wees gerust, ik zal eerst weer even een horde foto's uploaden en ik beloof jullie snel weer op de hoogte te brengen van mijn belevenissen. Reageer vooral en blijf ook kaartjes sturen enzovoorts: dat waardeer ik echt heel erg! Ik mis alleen nog chocoladepepernoten (HINT). Is dit toch nog een compact verhaal geworden! HOERA!