Het leven in Virginia is een andere weg ingeslagen, verdorie. Ik kan gaan aftellen, want binnen twee maanden ben ik alweer thuis. Hoewel ik in de loop der tijd gemerkt heb dat ik een echt Nederlands meisje ben en dat er niets boven het wonderschone Europa gaat, moet ik straks toch een stukje van mezelf achterlaten in Virginia. En eerlijk is eerlijk: dat wil ik nog helemaal niet.

Toen wij eind oktober het paardrijden moesten cancelen vanwege die tweedaagse schizofrene sneeuwval, schrok ik ineens heftig van het feit dat ik helemaal geen weekenden meer over had om een ritje door de Blue Ridge Mountains te plannen. Hopelijk gaat het nu nog ergens doordeweeks lukken, want ik ga hier echt niet weg zonder als een echte cowboy te paard het land verkend te hebben.

Het is echt van de zotten, maar ik zat gisteren alweer te bedenken wanneer ik weer terug kan naar Amerika, maar dit keer om een historische tour te maken. Ik vind het zachtsgezegd genant dat ik hier als geschiedenisstudent zit, maar op een paar vleugjes Virginia na niets van historisch Amerika gezien heb. Waarom dan niet?

TIJD!

Tijd hebben we namelijk niet op de University of Virginia. Ik moet vier papers inleveren voor volgende week donderdag, dus momenteel leef ik in de bibliotheek. Ik ben nu net weer thuis, ga zo slapen en morgen om 8 uur sta ik alweer naast mijn bed om naar de bieb te gaan. Dat is het spannende leven van een Public Ivy student.

Ik snap het wel, de University of Virginia is een retegoede universiteit en mensen van buiten Charlottesville kijken bewonderend naar je wanneer je ze vertelt waar je studeert. Eigenlijk heb ik mij het hele semester afgevraagd waarom de UvA mij hierheen gestuurd heeft, want zo'n uitblinker in studeren ben ik namelijk nooit geweest, al weet ik dat ik van de Goden (papa en mama) een uitstekend stel hersenen meegekregen heb. Ik heb dit semester meer dan ooit gemerkt dat dat soms echt niet voldoende is en dat je hard moet werken om jezelf te bewijzen. Een goede les voor deze luie Donders, zeker weten. Maar tegelijkertijd weet ik nu ook dat dit Amerikaanse studentenleven niets voor mij is. Ik ben blij dat ik ben opgegroeid in Nederland, waar het je gegund wordt om ook te groeien naast het studeren, want die tijd geven ze je hier echt niet in de USA. Althans, niet hier in Charlottesville. De meeste studenten gaan voor een A of een A+, niet lager en werken school naar school af, betalen zich scheel aan collegegeld, worden dan eindelijk na jaren advocaat of dokter en vragen zichzelf dan af: 'Is dit het nou?'

Wat dat betreft kan ik niet wachten om straks weer in Amsterdam te zijn, waar ik lekker kan borrelen met mijn maatjes, waar ik de TIJD heb om mee te doen aan een toneelproductie, waar ik 2x per week kan sporten, waar ik bij Fiet en Robbert kan gaan eten, waar ik op maandagmiddag op David kan passen en waar ik vooral de mogelijkheid krijg om te LEVEN en dingen te doen die ik wil doen. En waar mensen teminste kunnen lachen om mijn Tweede Wereldoorloggrappen, ook niet onbelangrijk (deels misschien ook omdat wij tenminste weten wie Goebbels is en hoe je dat uit moet spreken).

Daarover gesproken: ik ga ervandoor! Slapen! Morgenochtend mag ik namelijk weer heerlijk verder met Saul Friedländer en Gerald Fleming: wist Hitler echt zoveel van de jodenvervolging af als mensen beweren? Ik zal jullie er niet mee lastigvallen. Bovendien: de volgende keer gaan we weer op de luchtige tour hoor, als mijn helse schema voor de komende weken dat tenminste toelaat. Wens me alsjeblieft succes met die laatste loodjes!

O ja, voor diegenen die het willen weten: op donderdag 5 januari land ik om 14.00 uur op Schiphol vanuit New York/Londen. Welkomstcommittee gewenst uiteraard. Maar voor nu: welterusten!

PS: Whitley (politebellende huisgenoot) is verhuisd! Hoera!