Een epiloog vanuit Rome: Bedankt!

Het is alweer drie weken geleden dat ik terugkeerde naar het Vaderland. Lang ben ik er niet geweest, want ik zit inmiddels alweer bijna twee weken in Rome (na tien daagjes Nederland), waar ik een cursus volg in Romeins erfgoed. Nee, ik heb het zeker niet slecht getroffen.

Een epiloog leek mij wel op zijn plaats. Ik beloof nog steeds de road trip foto's, die zal ik in Nederland gelijk plaatsen en dan kan ik deze blog eindelijk om laten toveren tot een fotoalbum, waar al jullie reacties ook in vereeuwigd zullen zijn. Is dat niet gaaf?

Rome is natuurlijk fantastisch en ik vind het ook HEERLIJK om hier weer te zijn. Naar school gaan betekent dat je Rome anders bekijkt dan als toerist en ik hou ervan. Sterker nog, Italië en haar hoofdstad zijn zo geweldig dat ik waarschijnlijk echt even mijn eigen blogverhalen terug moet lezen om erachter te komen waarom ik ook alweer zo dol was op de USA. Want ja, je went aan dat gekke Amerika en hun cultuur, maar een stad als Rome walst daar als een tornado overheen natuurlijk. Zeker als er hier dagelijks een historicus, archeoloog en kunsthistoricus tot je beschikking staan die je de meest prachtige plekken in deze stad laten zien, inclusief locaties waar geen toerist komt, maar waar grootse (kunst)historische hoogtepunten te bekijken zijn. Nog nooit eerder viel mij op dat Mussolini nog steeds overal te zien is en dat Italianen dat alles behalve erg vinden. Ik heb met Dafne gepresenteerd over het Sint Pietersplein OP het Sint Pietersplein, heb vrienden gesloten met een man in een skelettenpak die dagelijks voor de Engelenburcht staat te poseren voor geld en ik word iedere dag met een stralende 'Buon giorno, Cornelia!' begroet door Fernando, de conciërge hier in het KNIR (Koninklijk Nederlands Instituut Rome). Overigens schrijf ik dit verhaal nu vanuit een geheel lege bibliotheek, aangezien iedereen uit eten is. Twee verdiepingen hoger slaap ik. Ik heb op dit moment zeg maar een hele bieb tot mijn beschikking, vol met boeken over Rome. Is dat niet geweldig? Het is een beetje een Belle en het Beestgevoel. Inclusief laddertje om bij de hoogste planken te kunnen komen (sterker nog, er zijn twee verdiepingen, je moet soms een wenteltrapje gebruiken). Helemaal alleen zijn in deze villa is gaaf.

De eerste week zag ik Rome een beetje als een vervolg op de road trip. Nieuwe bestemming: goh leuk, maar overmorgen moeten we weer weg. Nu ruim 1,5 week later zijn we hier nog steeds en ben ik gewend aan de dagelijkse gang van zaken hier. We hebben we nog een geheel weekend voor de boeg voordat we weer terugmoeten naar Nederland, dus ik kan nog even genieten. De zon schijnt als een malle en ik heb nog geen regendrup gezien. Mijn jas heb ik nog maar 1 keer aangehad en dat was geen succes (WARM!): het weer is hier gewoon perfect.

Het is lekker hier te zijn en het gemis van de Verenigde Staten blijft verdacht genoeg uit. Ik denk dat Rome een fantastische buffer is tussen mijn uitwisseling en het leven weer terug in Nederland. Ik ga nog moeite krijgen met wat ik straks meer ga missen: 5 maanden Amerika of 2 weken Italië. Ai. Nee hoor, ik heb sterk het vermoeden dat de heimwee naar Charlottesville nog wel op komt zetten. Zeker omdat die paar dagen terug in Nederland zo extreem normaal waren: het leek alsof ik nooit was weggeweest en Amerika enkel een droom was. However, mijn eeuwige gepraat over de VS en hoe goed/belachelijk/vreemd/raar/fantastisch/heerlijk het daar wel niet was, bewijst voor mij dat ik er toch echt ben geweest.

Bedankt allemaal voor het volgen van mijn avonturen. Ondanks dat mijn reis nog niet ten einde is heb ik een sterk gevoel dat dit mijn laatste blog zal zijn. Nog één reeksje foto's komt jullie kant op en dan is het schluss. Echt, jullie reacties en support hebben me de laatste maanden heel veel goed gedaan en ik kan jullie daar niet uitgebreid genoeg voor bedanken. Tot snel, of tot op een volgende reis! Want dan zullen jullie me weer volgen, toch?

Als jullie benieuwd zijn naar hoe mijn uiteindelijke reis er nu uit heeft gezien, klik dan even op 'Kaart', rechtsboven in je scherm bij 'Navigatie'.

Bedankt en... tot ooit! xxxxxxxxx

Happy New York!

New Orleans: Brad Pitt en piratengraven

Ondertussen zit ik alweer lekker met mijn laptop op schoot op de bank bij Sun in Charlottesville, maar ik had jullie beloofd nog wat te schrijven over mijn avonturen in New Orleans! Beloofd is beloofd en ondanks dat vrijwel niemand het vorige verhaal heeft gelezen (ik ben zeer quasi-gekwetst nu), klim ik toch maar weer in mijn pen om dit verhaal weer op papier te zetten.

Mijn excuses dat er nog geen nieuwe fotoreeks is. Eigenlijk wil ik wachten tot ik de foto's van Katie heb, want die heeft mij echt 1000x op de foto gezet en sommige plaatjes zijn best leuk. Maar Katie reist nu af naar Costa Rica, dus voordat ik die foto's heb ben ik alweer terug in Nederland en zelfs alweer vetrokken naar Rome. Dikke kans dus dat er toch wat foto's online komen binnenkort.

New Orleans is een heerlijke stad, maar het kan naar mijn gevoel niet tippen aan Memphis, waar ik het ene naar het andere WOW gevoel had (korte samenvatting: Mississippi, Graceland, dooie Martin Luther King en Sun Studio en dat allemaal in 1,5 dag). Sander zou maar 1 dag met ons in New Orleans zijn en daarom hadden we onze eerste dag helemaal volgepland. In de ochtend zijn we naar Laura geweest, een plantage nabij Baton Rouge, ten noorden van New Orleans. Ontzettend indrukwekkend om eindelijk op een échte plantage geweest te zijn, waar we een tour kregen en waar we gezien hebben hoe slaven geleefd hebben door de jaren heen. Alle slavenhutten stonden daar nog, volledig intact, net als het huis van de plantagehouder zelf. Het was een fantastische ervaring, zeker omdat de zon lekker scheen en het tropisch warm was. Ik had echt het gevoel in de Cariben te zijn.

Eenmaal terug in New Orleans hebben we een 3-uur durende citytour gemaakt in een grote witte debielenbus (term geleend van mama) met geblindeerde ramen. Onze tourguide kon echt over elk raampje en kozijn van elk gebouw wel iets vertellen en ik werd een beetje wanhopig toen we begonnen in het Medical District, waar meneer ons in detail ging uitleggen in welk gebouw je terechtkon (of erger: voorheen terecht kon --> wie boeit dat nou) mocht je last hebben van ofwel tubercolose of lepra of hangborsten of wat voor enge aandoening dan ook. Het werd er nog beter op toen de guide ons van de ziekenhuizen overbracht naar de begraafplaats. Ik weet niet wat hij met ons van plan was, maar een erg optimistische rit zat er zo te zien niet echt in.

Ik moet toegeven dat de begraafplaats me als een klap in het gezicht raakte, want terwijl we langs alle tombes liepen (New Orleans heeft alleen begraafplaatsen met tombes, niet met stenen) vertelde onze gids doodleuk van 'O ja, dit graf is van een heuse piraat', voordat hij weer verderliep. Twee luttele seconden besteedde hij aan een van de grootste helden uit de Amerikaanse onafhankelijkheidsgeschiedenis. Ik had geen flauw benul dat een van 'mijn' piraten, waar ik meerdere malen over geschreven had, begraven lag op deze plek. Het feit dat de gids en alle Amerikanen die meewaren op de tour totaal geen aandacht aan deze man besteedden, maakte me op een bepaalde manier heel sentimenteel (Frasier Crane moment). We kregen tien minuten om zelf een beetje rond te lopen en ik heb als een soort emotionele Jopie de hele tijd bij m'n piraat gezeten. Goed, de rest van de tour volgde door het prachtige Garden District (villa's!) en de gids was erg gek op celebrities, want hij wist precies welke film waar opgenomen was en waar respectievelijk Brad Pitt, Matthew McConaughey, Sandra Bullock en Nicolas Cage zo nu en dan verbleven. Leuk.

Daarna vetrokken we richting het hoogtepunt van onze tour: the Lower Ninth Ward, waar orkaan Katrina het hardst heeft toegeslagen destijds. Ik moet zeggen dat het er nu serieus redelijk prima uitziet. Ik bedoel, het is een ghetto en ja, daar lijkt het op. Ik ken de verwoestende Katrinabeelden dankzij mijn UvA course over New Orleans uit mijn hoofd en het ziet er na 6 jaar redelijk uit. En dat allemaal dankzij Brad Pitt. Geen grap, zijn huizenproject in New Orleans heeft grotendeels voor het nieuwe uiterlijk van dit gebied gezorgd, niet de overheid, wat best beschamed is. Maar Mozes, ik ben echt vreselijk Brad Pittmoe, want zijn naam werd elke 2 minuten wel genoemd. We zijn even uitgestapt in de ghetto, mochten foto's maken van huizen die er nog wel beschadigd uitzagen en hebben even gecheckt hoe hoog het water in de Mississippi nu is (hoog, maar de Rijn in Arnhem is volgens mij een stuk hoger. Wij hebben alleen uiterwaarden, Amerikanen plaatsen daar huizen neer en dat is gewoon vragen om problemen lijkt mij). Al met al was het interessant, maar ik was meer in shock in Bosnië en Israël dan hier.

Jeetje, alweer een heel verhaal getypt en nog niet eens gepraat over Kerstmis met mijn Australische vrienden, de beroemde Bourbon Street, HET LEKKERE ETEN en het hele irritante reizen met Katie! Onze Duitse vriendin was namelijk vóór de USA nog nooit in het buitenland geweest en zo gedraagt ze zich ook. Sterker nog, ze weet gewoon niets van het leven. Wie brengt er nou haar eigen yoghurt en muesli mee naar een restaurant? Of wie gaat nou bij de McDonalds vragen wat voor type brood je bij je hamburger krijgt? Katie is ook uit haar stapelbed gevallen, heeft de streetcar (tram) in New Orleans ontregeld en heeft ons buiten onze kamer in het hostel gesloten, waardoor de deur moest worden geforceerd. HEEL irritant. Misschien dat ik nog wel een blog aan haar ga wijden, als ik daar ooit tijd voor heb. Het is namelijk best grappig om te lezen lijkt me. Maar geloof me, ik heb echt een paar keer op het punt gestaan flink te gaan uithalen naar haar. Niet gedaan natuurlijk.

Morgen vetrek ik richting New York, om eindelijk mijn vriendinnetjes te zien en Oud en Nieuw te vieren! Hopelijk kan ik daar mijn laatste blog vanuit de USA schrijven! Alvast een gelukkig 2012!

Oh, schrijf op: mocht je ooit in New Orleans zijn, ga naar het WWII museum zoals zij het noemen. Een van de meest prachtige plekken waar ik ooit ben geweest (en dat zijn er veel). FANTASTISCH museum over Amerikanen in de Tweede Wereldoorlog en de voorbereidingen op de bevrijding van Europa. Kon ik er maar wonen. In het museum dus, in Europa woon ik al. Althans, over 10 dagen weer.

Nashville en Memphis

Ondanks dat onze road trip al ten einde is en we al in New Orleans zijn, ga ik me in deze blog beperken tot onze eerste twee stops: Nashville en Memphis! Het wordt anders een klein beetje te veel.

Allereerst: mam, ik leef nog en ik was eigenlijk niet van plan daar de komende dagen verandering in te brengen, dus bij dezen.

De laatste dagen in Charlottesville waren erg kort, druk en emotioneel. Afscheid nemen van mensen waar je in korte tijd zo close mee bent geworden is nou eenmaal lastig. Bij gebrek aan familie ter plekke worden deze mensen al snel een soort broertjes en zusjes. Het was niet heel moeilijk alle Europeanen dag te zeggen, maar ik kreeg het toch wel lastig toen ik m'n Nieuw-Zeelandse maatje Lewis voor het laatst zag, of mijn huisgenootje Siyeon. Toen zij de deur van ons appartement dichtsloeg was ik weer helemaal alleen in ons stekkie, net als in het begin. Ja, ik moet toegeven: dat was echt heel erg lastig. Vooral omdat we samen zoveel meegemaakt hebben. Dat klinkt als emotioneel gezeik, maar we hebben elkaar behoorlijk moeten steunen toen onze derde vriendelijke huisgenoot Whitley de politie belde om een paar schoenen.

Godzijdank zie ik mijn twee beste maatjes nog voordat alles echt over is: Richard (uit Australië, nog zoiets lastigs) is nu ook in New Orleans en is per ongeluk tegelijkertijd met mij in New York, in Amsterdam, maar ook in Rome, waar ik de laatste twee weken van januari ga doorbrengen (luxe, ik weet het). In Rome zie ik mijn aller- aller- allerliefste maatje Rodolfo, die slechts op een paar uur afstand in Genoa woont en dus voor het weekend naar Rome komt! Pfjoe. Kan ik dat tenminste nog even uitstellen.

GOED! Road trip! Op 15 december zijn Sander, Katrin en ik vertrokken richting Nashville! Alles ging prima, we hebben bijna 9 uur gereden en zijn de dag geëindigd in Cookesville, slechts een uur van Nashville vandaan. Dat leek ons goedkoper en wel zo prima. Het hotel was superdeluxe en na een fijn ontbijt zijn we doorgereden naar onze eerste, 'echte' bestemming. Ik vond Nashville eigenlijk niet heel erg veel aan, maar ik heb dan ook het gevoel dat ik echt ergens iets vreselijk gaafs heb overgeslagen. Het is een business-stad, met slechts een enkele straat (Broadway) waar veel muzikanten, cowboys en ditto attributenzaken zijn. Dat was heel grappig om te zien, want het was allemaal 'echt' en niet zo toeristisch. Amerikanen met zwaar accent kwamen ECHT naar een cowboylaarzenwinkel om van dat vreselijk lelijke schoeisel te kopen. Fantastisch! Omdat Nashville de stad van de country is, zijn we uiteraard naar de Country Hall of Fame gegaan. Gaaf! Was echt heel leuk, ook als je niks met die vreselijke honkie-tonkiemuziek hebt.

Onze volgende bestemming was Memphis, een stad waar ik echt vreselijk naar uitkeek. Niet alleen om de vele bezienswaardigheden, maar vooral ook om de Mississippi River, een van mijn vele Amerikaanse iconen. Ik kon echt niet wachten die oeroude rivier eens in het echt te zien! En wat is het een plaatje! Ik zag gelijk Huckleberry en Jim al op een vlotje drijven (wie? SCHAAM JE). We zijn die avond langs de rivier gestruind na een rondje Beale Street (na de stad van de country waren we nu tenslotte in de stad van de Blues en de Rock & Roll). De volgende dag gingen we eindelijk op weg naar een van de plekken waar ik al heel lang graag eens heenwilde: Elvis Presley's Graceland. Ik kon opgelucht ademhalen toen ik zag dat Elvis zijn smaak best ok was en niet zo vreselijk kitsch als ik in mijn hoofd had altijd. Het was kitsch, begrijp me niet verkeerd, maar het was ok kitsch. I liked it, a lot. Wat een bijzondere plek, ook voor niet-fans. Daarna zijn Sander en ik naar de Sun Studio gegaan, waar Elvis zijn eerste single opnam. De plek ziet er praktisch nog hetzelfde uit en de rondleiding aldaar was de 12 dollar meer dan waard. Dat kwam misschien ook door onze bijzondere groep, gevuld met 60+ rockers, type Axl Rose met grijs haar. Awesome! We sloten Memphis af met de plek waar Martin Luther King is neergeschoten in 1968: we hebben daar even een tijdje rondgehangen, verwonderd om deze bijzondere en historische plek. De laatste avond zijn Katrin en ik nog even de Mississippi overgestoken met de auto, waardoor we nu ook Arkansas kunnen toevoegen aan ons lijstje van staten die we bezocht hebben. Een behoorlijk avontuur, want we kwamen uit in the middle of nowhere. Sta je daar, met je auto in Arkansas tussen houten bungalows van rednecks en arme blacks (ja dat zeggen ze hier, dat hebben ze liever dan 'African Americans'. Werkelijk waar!). We wisten niet zo goed hoe snel we weer terugmoesten naar Memphis.

En nu zijn we dan in New Orleans! Ik voel het nog niet zo allemaal, ik ben benieuwd of dit mijn stad wel is. Dat komt denk ik door te hoge verwachtingen door alle goede verhalen die ik reeds gehoord heb, of misschien omdat ik zo verliefd ben geworden op dat rare Memphis, waar iedereen je op straat groet en waar ik me, ondanks de ghettosfeer die er hing, geen moment onveilig heb gevoeld.

Mijn volgende blog zal ik aan New Orleans wijden, waar ik de rest van deze week zal verblijven! Vandaag alleen al hebben we teveel gedaan om op te noemen, met als hoogtepunt een bustour door het door Katrina vernietigde gebied. Sorry voor dit redelijk algemene verhaal: ik heb dit voornamelijk geschreven om het zelf allemaal niet te vergeten: dat gaat heel hard als je veel meemaakt!

Tot snel! Nog een dikke twee weken en dan ben ik alweer thuis! Niet zeggen dat het snel is gegaan, dat betekent dat je me niet gemist hebt. Mocht het niet lukken vóór de Kerst iets te schrijven: MERRY CHRISTMAS to y'all!

Deze blog wil je niet missen.

Ja, normaal zet ik in de titel wat er zoal gebeurd is de laatste tijd, maar er gaat gewoon zoveel door mijn hoofd heen sinds de laatste keer dat ik mijn belevingen digitaliseerde, dat ik het maar gewoon zo heb gedaan. Ook omdat het aantal lezers afneemt! Schaam jullie! Is het omdat ik over precies een maand weer thuisben, of worden mijn verhalen steeds saaier? ;-)

Zal ik dan maar gelijk met het grootste drama beginnen? Whitley, mijn ex-huisgenoot die nogal graag aan de telefoon hangt met de politie, is VERMIST. De politie stond hier tijdens de Thanksgiving Break op de stoep (ja, alweer. Leuk he). Of Whitley thuis was. Nee, die woont hier niet meer. Oh, waar dan wel. Geen idee. Ah. Het gesprek was niet boeiend genoeg om het hier in het geheel in detail te gaan verhalen, maar het boeit me bovenal niet zoveel. Is dat heel erg? Ik vind het een prachtig voorbeeld van opgeruimd staat netjes, al vind ik het wel heel sneu voor haar familie. Wat een mafketel heeft die moeder gebaard.

Leuker nieuws: ik heb een echte Amerikaanse Thanksgiving gehad! Fantastisch! Het was een dag om nooit te vergeten. Ik zou met Sander naar Melissa en Rob gaan, maar Melissa belde een halfuur voor tijd dat de andere gasten hadden afgezegd (een gevalletje 'ziek kind'). Of ik nog mensen wist die alleen zaten die dag. Wel, aangezien bijna al mijn vrienden uitwisselingsstudenten zijn, waren er aardig wat die alleen zouden zijn. Je raadt het al: ze zijn allemaal meegegaan naar mijn zogenaamde Amerikaanse ouders. Het was fantastisch deze bijzondere dag te vieren met niet alleen Sander, maar ook met een deel van mijn andere vrienden hier! En het eten was verrukkelijk! Van de kalkoen tot de pumpkin cheesecake. Jammie. Rob en Melissa hadden echt heel erg hun best gedaan en ze waren dol op de Hollandse souvenirs die mama heel lief had meegebracht (chocoladeletters en stroopwafels).

En nu zijn de finals dan aangebroken. Morgen is mijn eerste tentamen en tevens mijn laatste lesdag, ik moet een presentatie geven en heb een paperdeadline (24 pagina's, dat wil ik graag even benadrukken). Ik weet ook niet zo goed waarom ik dan nu ook aan het bloggen ben, maar ik gok dat ik gewoon heel even iets anders moest doen dan staren naar dode Joden (Genocide) of naar de zoveelste barende Maria-in-stal (Italiaanse Renaissance).

Over precies een week ben ik klaar. Ik kan het me echt niet voorstellen, want alle drama moet nog beginnen. Na morgen volgen er nog twee paperdeadlines en heb ik nog 1 tentamen. Hoe ik het ga doen weet ik niet, maar ik hoop op het vertrouwde engeltje op mijn schouder. Ik word hier wel een beetje manisch ondertussen. Net nog zat ik in mijn eentje in de bieb hardop te lachen omdat ik mijn eigen analyse van Del Castagno's 'Het Laatste Avondmaal' zo grappig vond, terwijl de bombastische tonen van Bach's 'Toccata en fuga' op de achtergrond klonken. Dan weet je dat je naar huis moet om te gaan slapen.

Naast manisch ben ik ook schizofreen. Het liefst spoel ik op dit moment de tijd door tot 5 januari 14.00 uur, wanneer mijn vliegtuig landt op Schiphol en ik eindelijk mijn familie weer zie. Aan de andere kant klamp ik heel erg vast aan elk klein dingetje hier, want ik ga alles zo vreselijk missen. Net nog zat ik in de bus en toevallig had Charlee dienst, het meisje dat samenwoont met mijn huisbaas. Ze zette me praktisch voor de deur af, ik bedankte met een 'Thank you Charlee, have a great night and say hi to Deborah!' en liep toen naar mijn huis, terwijl ik al struinende langs alle appartementen naar boven keek om te zien of Hanna toevallig voor het raam stond. Dat was het geval. Even zwaaien. Is Rodolfo dan ook thuis? Nee, alle lichten zijn uit. O ja, wacht: hij gaat altijd naar het zwembad op maandagavond. Daarna even kijken of er post is, terwijl de roommate van een van mijn andere vrienden voorbijtrippelt en mij alvast fijne feestdagen wenst. Ik woon in mijn eigen kleine Virginia community! En die wil ik nog helemaal niet achterlaten! Ik vond het dan ook heel vreemd dat mijn lieve neef Jan-Willem ineens op de stoep stond vorige week. Het was maar voor vijf minuten (letterlijk), maar nadat hij weer was verdwenen leek het net alsof het nooit gebeurd was (verbeelde ik het me nou?). Het is gewoon raar om mensen van thuis opeens in je nieuwe, maar toch ook weer vertrouwde omgeving te zien. Dat klopt niet zo.

Morgen gaan Sander en Katrin onze road trip boeken. We gaan uiteindelijk helaas maar met drie, want alle anderen hebben om verschillende redenen afgehaakt. Op 15 december vertrekken we naar Atlanta en dan gaan we via Memphis naar New Orleans, waar ik een kleine week zal doorbrengen. Ik zal steeds als we ergens gearriveerd zijn mijn woonplaats op Facebook veranderen, zodat jullie een beetje kunnen zien waar we zijn op dat moment. Daarna vlieg ik terug naar Charlottesville, waar ik blijf voor twee daagjes en dan kan ik me schrap zetten voor mijn laatste reis die ik ga maken: ik ga met de trein naar New York, om daar oud en nieuw te vieren met Etta, Noor en Astrid!

Op 5 januari land ik dan dus weer op Schiphol. Ik verwacht spandoeken, een toespraak van de minister-president, een uit een taart springende Chippendale en feestmutsen voor alle aanwezigen. Aan de andere kant vind ik het ook prima als er minder mensen zijn. Aangezien ik al een jaar of zestien aan het hoofd sta van de vakbond voor sentimentele debielen, ga ik het vast niet drooghouden als er veel te veel lieve mensen me op staan te wachten. Zolang ik mijn eerste avond in Nederland maar andijviestamppot eet. Mam?

Paarden en Boston

Yes! Afgelopen vrijdag heb ik na 6 jaar weer op een paard gezeten en het was geweldig! Het was redelijk koud buiten, maar ontzettend zonnig en er was geen wolkje aan de lucht. Mijn lelijke maar oh zo lieve ros voor de dag heette Mouse en hij heeft me braaf door de Shenandoah Valley geleid.
We waren met een vermakelijke groep van vijf uitwisselingsstudenten al vroeg op pad: Steve uit Hong Kong kreeg het paard Checkers toegewezen, die de hele rit met z'n neus in de kont van het paard van onze tourguide zat. Steve moest daardoor verplichte gesprekken voeren met deze meneer, Eddie, al kwam het niet echt veel verder dan 'So, do you have horses in Hong Kong as well?' Rahul uit India had als enige een mooi paardje, een zwarte, die de neiging had zo nu en dan abrupt te stoppen om de omgeving eens goed in zich op te nemen.

Het was goed om te zien dat ik het zelf nog niet verleerd was en dat ik als enige controle had over m'n paard, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Ray, wiens paard Speck tot mijn grote vreugde besloot om tegen het einde een shortcut te nemen dwars door de struiken heen. Toen het beestje ook nog eens iets harder ging stappen (in plaats van sjokken), zei Ray heel trots dat hij bijna had gegaloppeerd. Was wel leuk geweest, want een uurtje sjokken over landpaadjes en door beekjes werd op een gegeven moment een klein beetje saai. Ik besloot halverwege (toen Ray me had ingehaald) een beetje in te houden om bij achterblijver Yu-Jin te blijven, een Koreaans meisje met een heel sloom en schetenlatend paard. Al met al hebben we voor 40 dollar per persoon fantastisch genoten dacht ik zo.

Diezelfde avond nog vloog ik met Sun (Japans/Koreaans vriendinnetje) naar Boston. Het was fijn om te zien dat Sun nog chaotischer is dan ik en dat zij dit keer diegene was die haar laptop liet liggen bij de incheckbalie, of haar paspoort vergat bij de douane. Ik was het niet! HA! Het was maar goed dat we twee uur te vroeg waren op Charlottesville Airport, want Sun had een overdosis maal achttien aan vloeibaar spul bij zich, dus het duurde een kwartier voordat ze door de douane mocht. Het was überhaupt al fijn dat ze meemocht, want ons fijne reisbureau had haar ticketnummer niet doorgegeven aan de airline, waardoor mevrouw op de stand-by list stond. Uiteraard was het vliegtuig overboekt, maar omdat we zo vroeg waren, mocht Sun toch ingecheckt worden, met als resultaat dat waarschijnlijk iemand anders die aan de late kant was niet meekon. Sorry!

Maar mensen kinderen, wat is Boston een fijne stad. Kan iemand me vertellen waarom ik me niet voor Boston University heb aangemeld? We hadden fantastisch weer en ik had dus voor niks mijn nieuwe winterjas meegenomen (of aangeschaft in het algemeen). Boston is redelijk Europees en ik had verwacht een hele emmer vol Ieren te zien, maar we liepen bijna alleen maar Italian Americans tegen het lijf. Wat een heerlijk volk is dat. Hun wijk, North End, is echt duizend maal beter en leuker dan Little Italy en bevat echte, echte, lekkere Italiaanse restaurants. Ik heb goed gebruik gemaakt van die vijf woorden Italiaans die ik spreek en dat werd zeer op prijs gesteld en we werden beloond met gratis espresso. Joepie!

Boston wint het ook van alle andere steden wat zwervers betreft. TOPVOLK! Serieus, ik heb me nog nooit zo vermaakt met een hoopje daklozen. De eerste zat op straat met een bordje 'HELP ME, get drunk'. Zijn lach was nog hysterischer dan die van die fietsende Vietnamees in Arnhem en toen ik daar zelf ook wel om kon lachen, hebben we samen even gelachen. Snap je het nog? Hij wenste iedereen in Nederland een fijne Thanksgiving, dus bij dezen. De tweede zwerver was de tweelingbroer van Samuel L. Jackson, droeg een clownsneus en een koe-bel en maakte liedjes over mensen die voorbijkwamen en wat hij graag van hun wilde hebben. Hij had gelukkig smaak, want hij had het op mijn jas voorzien. De laatste zwerver zat heel blij op de stoep met een tandenloze glimlach en riep enkel 'HAPPY HOLIDAYS LADIES!' Zo kan het dus ook. Nogmaals, Boston: met stip op 1 als het om leuke zwervers gaat. Misschien een leuke bestemming voor die Indo uit Groningen, die iedereen altijd heel blij om een euro vraagt. Groningers: stel het hem voor.

Natuurlijk hebben we de Freedom Trail gelopen en zijn we naar Harvard geweest. De campus was echter gesloten voor publiek omdat er een Occupy-protest was. Kunnen die lapzwansen niet gewoon eens gaan werken in plaats van anderen belemmeren met hun nutteloze tentenkampen? Ze stonken bovendien ook nog eens behoorlijk. De andere grote teleurstelling was dat alles Boston Tea Party gerelateerd in de renovatie was. Geen boten dus, beetje balen. Wat er wel was: WINKELS! HEEL veel WINKELS. Quincy Market is zo liefdevol en Newbury Street is zo veel meer leuker dan alle Fifth Avenues bij elkaar. Wat een heerlijke straat, met fantastische restaurants (Stephanie's en Tapeo in ons geval) en een uitgebreid Marc Jacobs filiaal. Wat wil een mens nog meer? Goed Kerstmisinkopen gedaan daar, ik ga niet vertellen voor wie natuurlijk.

We hebben ons heerlijke weekend afgesloten op de Prudential Tower (by night), waar we een prachtig overzicht hadden over die fijne stad. Zie de foto's! Die avond moesten we afscheid nemen van Emilie, een vriendin van Sun die zich bij ons had aangesloten voor het weekend. Daarna zijn Sun en ik vroeg gaan slapen, om de volgende ochtend op het vliegveld weer de hele Sun-zonder-ticketnummer-soap te gaan herhalen. Alles is goedgekomen, onze taxi stond te wachten op Charlottesville Airport en heeft ons fijn naar huis gebracht. Het echte einde van een onvergetelijke ervaring!

Nu is het Thanksgiving Break en de grounds hier stromen leeg. Ik blijf lekker in Charlottesville en ga donderdag naar m'n reserve-ouders Rob en Melissa. Voor de rest moet ik nog even hard aan de bak voordat we op onze welverdiende (vind ik zelf) road trip kunnen. Nog een paar weken mensen, dan ben ik weer thuis. Als ik ooit over de workload op de UvA ga klagen, willen jullie me dan alsjeblieft aan deze uitwisseling herinneren? Bedankt.

Slaap lekker!

PS: Anne, Suus en Ing: bedankt voor jullie Sinterklaaspakket! Wat heerlijk, ik werd er helemaal blij en emo van. Love you!! xxx

Het aftellen is begonnen!

Het leven in Virginia is een andere weg ingeslagen, verdorie. Ik kan gaan aftellen, want binnen twee maanden ben ik alweer thuis. Hoewel ik in de loop der tijd gemerkt heb dat ik een echt Nederlands meisje ben en dat er niets boven het wonderschone Europa gaat, moet ik straks toch een stukje van mezelf achterlaten in Virginia. En eerlijk is eerlijk: dat wil ik nog helemaal niet.

Toen wij eind oktober het paardrijden moesten cancelen vanwege die tweedaagse schizofrene sneeuwval, schrok ik ineens heftig van het feit dat ik helemaal geen weekenden meer over had om een ritje door de Blue Ridge Mountains te plannen. Hopelijk gaat het nu nog ergens doordeweeks lukken, want ik ga hier echt niet weg zonder als een echte cowboy te paard het land verkend te hebben.

Het is echt van de zotten, maar ik zat gisteren alweer te bedenken wanneer ik weer terug kan naar Amerika, maar dit keer om een historische tour te maken. Ik vind het zachtsgezegd genant dat ik hier als geschiedenisstudent zit, maar op een paar vleugjes Virginia na niets van historisch Amerika gezien heb. Waarom dan niet?

TIJD!

Tijd hebben we namelijk niet op de University of Virginia. Ik moet vier papers inleveren voor volgende week donderdag, dus momenteel leef ik in de bibliotheek. Ik ben nu net weer thuis, ga zo slapen en morgen om 8 uur sta ik alweer naast mijn bed om naar de bieb te gaan. Dat is het spannende leven van een Public Ivy student.

Ik snap het wel, de University of Virginia is een retegoede universiteit en mensen van buiten Charlottesville kijken bewonderend naar je wanneer je ze vertelt waar je studeert. Eigenlijk heb ik mij het hele semester afgevraagd waarom de UvA mij hierheen gestuurd heeft, want zo'n uitblinker in studeren ben ik namelijk nooit geweest, al weet ik dat ik van de Goden (papa en mama) een uitstekend stel hersenen meegekregen heb. Ik heb dit semester meer dan ooit gemerkt dat dat soms echt niet voldoende is en dat je hard moet werken om jezelf te bewijzen. Een goede les voor deze luie Donders, zeker weten. Maar tegelijkertijd weet ik nu ook dat dit Amerikaanse studentenleven niets voor mij is. Ik ben blij dat ik ben opgegroeid in Nederland, waar het je gegund wordt om ook te groeien naast het studeren, want die tijd geven ze je hier echt niet in de USA. Althans, niet hier in Charlottesville. De meeste studenten gaan voor een A of een A+, niet lager en werken school naar school af, betalen zich scheel aan collegegeld, worden dan eindelijk na jaren advocaat of dokter en vragen zichzelf dan af: 'Is dit het nou?'

Wat dat betreft kan ik niet wachten om straks weer in Amsterdam te zijn, waar ik lekker kan borrelen met mijn maatjes, waar ik de TIJD heb om mee te doen aan een toneelproductie, waar ik 2x per week kan sporten, waar ik bij Fiet en Robbert kan gaan eten, waar ik op maandagmiddag op David kan passen en waar ik vooral de mogelijkheid krijg om te LEVEN en dingen te doen die ik wil doen. En waar mensen teminste kunnen lachen om mijn Tweede Wereldoorloggrappen, ook niet onbelangrijk (deels misschien ook omdat wij tenminste weten wie Goebbels is en hoe je dat uit moet spreken).

Daarover gesproken: ik ga ervandoor! Slapen! Morgenochtend mag ik namelijk weer heerlijk verder met Saul Friedländer en Gerald Fleming: wist Hitler echt zoveel van de jodenvervolging af als mensen beweren? Ik zal jullie er niet mee lastigvallen. Bovendien: de volgende keer gaan we weer op de luchtige tour hoor, als mijn helse schema voor de komende weken dat tenminste toelaat. Wens me alsjeblieft succes met die laatste loodjes!

O ja, voor diegenen die het willen weten: op donderdag 5 januari land ik om 14.00 uur op Schiphol vanuit New York/Londen. Welkomstcommittee gewenst uiteraard. Maar voor nu: welterusten!

PS: Whitley (politebellende huisgenoot) is verhuisd! Hoera!

Politie, Washington en Halloween

Ik waarschuw alvast dat dit misschien een heel lang verhaal gaat worden! De laatste twee a drie weken heb ik namelijk zoveel meegemaakt en dat wil ik natuurlijk allemaal met jullie delen en vastleggen voor mijn kleinkinderen later ;-) Tegelijkertijd had ik dus ook nauwelijks tijd om iets te typen. Spijtig, maar hier ben ik dan. Pak een kop koffie en enjoy!

Om maar gelijk met het meest spannende te beginnen: ik ben voor het eerst in mijn leven in aanraking gekomen met de politie, jawohl. Ik ben dan natuurlijk ook een enge rebel uit Amsterdam, dus ergens begrijp ik die bange Amerikanen wel. Zonder dollen, het was een erg stressvolle periode. In september had ik twee paar schoenen gekocht bij de American Eagle, maar de verkoopster was bij de kassa vergeten die witte plastic beveiligingsknoppen eruit te halen. Heel irritant! Aangezien de American Eagle nogal ver van mijn huis is, hebben die schoenen een maand in de woonkamer gelegen, opdat ik nog een keer terug zou gaan naar de winkel.

Terwijl ik in de Carolina's verbleef heeft mijn onverstaanbare huisgenoot Whitley de politie gebeld, omdat ze dacht dat ik schoenen had gestolen. Heel erg prettig. Toen ik een avond niet thuis was, is de politie langsgekomen om mijn Koreaantje Siyeon (kamergenoot) te ondervragen. Siyeon heeft me heel goed en lief verdedigd, maar toch werd me gezegd dat ik binnen een halve mijl van mijn huis moest blijven voorlopig, voor verder verhoor, want de politie zou nog terugkomen. Een bijkomend probleem was dat diezelfde huisgenoot Whitley mijn bon had weggegooid! Heel erg fijn. Ik heb godzijdank betaald met mijn creditcard, anders had ik nog meer in de problemen kunnen komen. Met mijn visum (J-1) staat er namelijk erg veel op het spel: de eerste bijeenkomst voor internationale studenten werden we daarvoor al gewaarschuwd. Bij het minste of geringste gooien je ze graag het land uit, met een melding dat je vooral ook niet meer terug hoeft te komen. Whitley had dus echt een flauw idee waar ze in hemelsnaam aan begonnen was en wat de gevolgen voor mij hadden kunnen zijn.

Het verhaal heeft nog 12 staartjes, maar het is uiteindelijk goedgekomen. De politie heeft me teruggebeld met de melding dat alles okee is. Het enige wat ik nu nog wil is dat Whitley ons huis uitgaat, want ze is een onvoorstelbaar, eng wezen. Ze woont hier nog wel officieel, maar heb haar de afgelopen twee weken maar een enkele keer gezien: gelukkig.

MAAR: naast alle narigheid was daar ook het hoogtepunt van mijn verblijf hier: mijn lieve, lieve, lieve, lieve, kleine, lieve, lieve MAMA kwam langs samen met de allerleukste en -liefste peettante van de wereld! Na 1,5 dag Charlottesville zijn we vertrokken naar Washington en mijn hemel, wat een heerlijke stad is dat. Zo anders weer dan alle andere steden die ik hier nu gezien heb! We zijn drie dagen in de hoofdstad gebleven, maar dat was echt nog steeds te kort. We hebben veel gezien, we zijn musea doorgerend (record: Holocaustmuseum in 40 minuten) en hebben lekker gegeten en gedronken terwijl het weer ons ook nog eens goedgezind was. Het afscheid zondag was dan ook zwaar, maar we hebben alledrie denk ik een onvergetelijke tijd meegemaakt.

De laatste weken waren dus behoorlijk stressvol en zelfs maagband Henry heeft een klap gekregen: sinds het voorval met de politie voelt m'n maag aan als in de eerste 3 maanden na de operatie. Maar misschien is dat eigenlijk ook de bedoeling van een maagband, dus ik maak me geen zorgen. Scheelt ook weer in de kosten ;-)

We sluiten dit dramaverhaal af met Halloween! Want ja, daar zitten wij nu middenin. Tuinen vol met pompoenen, skeletten en spinnenwebben en mensen die verkleed als van alles en nog wat de straat op gaan. Wat een apart feest is dit. Voor Amerikaanse meisjes is Halloween blijkbaar de uitlaatklep van het jaar, want vrijwel alle outfits die je tegenkomt op straat bestaan uit niet meer dan een lapje stof. Ik heb nog nooit zoveel onderbroeken en bh's onder kleding uit zien steken als in de afgelopen dagen (godzijdank droegen ze die wel) en daarbovenop is het eergisteren ook nog begonnen met SNEEUWEN! Was het net na mijn terugkomst uit Washington nog 24 graden, eergisteren was het -2. Virginia zit in een identiteitscrisis, want nu is het weer prachtig helder en stralend weer: geen wolkje aan de lucht en ik gok een graad of 12. De Halloweenfeestjes gisteren waren niet echt zoals ik had verwacht (saai, nauwelijks muziek of drinken), maar desondanks heb ik toch een topavond gehad met al mijn vrienden in iemand's appartement, waar we ons eigen feestje gebouwd hebben. Ik was verkleed als Axl Rose trouwens, inclusief bandana en zonnebril.

Nou lieve allemaal, een vermoeide Coks gaat nog even bijslapen! Om zowel leuke als minder leuke redenen heb ik weinig slaap gehad de afgelopen weken en dat begin ik een beetje te voelen. Wees gerust, ik zal eerst weer even een horde foto's uploaden en ik beloof jullie snel weer op de hoogte te brengen van mijn belevenissen. Reageer vooral en blijf ook kaartjes sturen enzovoorts: dat waardeer ik echt heel erg! Ik mis alleen nog chocoladepepernoten (HINT). Is dit toch nog een compact verhaal geworden! HOERA!