De hemel bestaat (in South Carolina)

'The world is a book, and those who do not travel read only a page.'
- Augustinus.

Bovenstaande uitspraak prijkte op de koelkast in de gezamenlijke keuken in een van de hostels waar wij verbleven afgelopen dagen. Wat een geweldige quote en wat past hij perfect bij dit weekend. Ik heb de tijd van mijn leven gehad! Alweer. Ik weet al lang dat er een hemel bestaat, maar ik begin steeds meer te geloven dat het er daarboven uit moet zien zoals in Charleston South Carolina. Echt!

Laat ik bij het begin beginnen. Er komt een lang verhaal aan, pas maar op.

Afgelopen vrijdag zouden Annelie en Katrin (ja, Duitsers zitten echt überall) om 13.00 uur onze huurauto ophalen en Natalia (denk aan een typisch Brits schoolmeisje met bijpassend aardappelaccent) en mij thuis oppikken om vervolgens door te rijden naar onze eerste bestemming: Chapel Hill in North Carolina. Er waren wat problemen met de Toyota Yaris die we zouden huren, want hij was nog niet door een of andere check heen, wat voor ons meer dan prima uitpakte: het huurbedrijf gaf ons voor dezelfde prijs een Hyundai Santa Fe mee, een gigantische SUV! Nadat we heel Amerikaans met z'n allen gegild en geknuffeld hebben om de grootte van onze nieuwe zilveren vriend (we hebben hem Mike genoemd), gingen we op weg naar het zuiden. Naast Mike kregen we gedurende onze trip ook gezelschap van de Australische Lee, ons GPS systeem. We waren erg dankbaar dat we dat heerlijke Australische accent niet konden veranderen, want het gaf ons lange weekend een extra vakantiegevoel!

Onze tour naar North Carolina begon echt prachtig: Lee stelde ons de kortste route voor, maar dankzij onze volhardende Duitse vriendin Annelitler hebben we in plaats van 3,5 uur bijna 6 uur over onze trip gedaan. Eerlijk is eerlijk, het GPS systeem instellen op N-wegen in plaats van snelwegen heeft wel een fantastische herinnering opgeleverd. Ik begrijp nu nog meer waarom Virginia de staat der staten wordt genoemd: wat een kleurrijk en heerlijk landschap! Mijn hemel. Ik zou bijna van natuur gaan houden. Bijna.

North Carolina daarentegen vond ik alles behalve spannend. Het spijt me als ik nu harten breek. Ik ken de stad Chapel Hill voornamelijk als een uitwisselingsplek waar veel Groningse medestudenten terecht zijn gekomen op hun exchange, dus ik was wel heel benieuwd naar de campus. Deze tipt bij lange na niet aan onze suikertaart (maar ja, er kan er maar eentje op de UNESCO werelderfgoedlijst staan he), maar ik moet eerlijk toegeven dat het me een fijne plek lijkt om te studeren. Studeren ja, want uitgaan kon daar echt niet, mits we entree betaalden bij de drie kroegen die er waren en dat doen we nergens, dus zeker niet in North Carolina.

South Carolina daarentegen is echt een droom. Nooit verwacht, nooit gedacht. Na wederom een aardige tour van 5 uur, dit keer WEL over de snelwegen (al ging er wel een soort Wannseeconferentie aan vooraf), kwamen we aan in Charleston. Ons hostel was echt fantastisch! Zonder twijfel de beste goedkope slaapplek die ik ooit heb gehad! Het lag heel centraal en zag eruit zoals alle gebouwen in Charleston: kleurrijk, van hout, met veranda's en schommelstoelen. Elke kamer had zijn eigen thema en wij zaten in Cuba. Het was er gewoon luxer dan in onze studentenflat in Charlottesville! Ongelooflijk.

Charleston is heerlijk! Je hebt er alles wat je nodig hebt: zon, strand, mooie mensen, lekker eten, geschiedenis, zee, palmbomen en Gucci. Menig rijke Amerikaan woont blijkbaar in deze pittoreske stad. Ik kan het nu wel in geuren en kleuren gaan beschrijven, maar wacht maar gewoon op de foto's, dan begrijp je wel wat ik bedoel, al is het in het echt nog 25x beter, mooier en vetter.

Echt opvallend was het lekkere eten! We hadden afgesproken met Emilia, die ken ik nog vanuit Groningen (Charleston heeft net als Chapel Hill een uitwisselingscontract met de RuG). Zij heeft ons de stad laten zien en vertelde ons ook dat ze bijna elke dag weer een nieuw, leuk en goed restaurantje ontdekt. Zo hoort het leven te zijn! We hadden trouwens wel een culinair dieptepunt tussen alle hoogtepunten: we hebben gefrituurde groene tomaten geprobeerd: blijkbaar een typisch Southern gerecht. Het smaakte naar gepaneerde augurk.

Na twee nachtjes Charleston besloot het gruwelijke lot (en het autoverhuurbedrijf) dat het weer tijd was om terug te keren naar Virginia. We zijn net een paar uur thuis en hebben een rit van ruim 8,5 uur achter de rug. Morgenochtend breng ik met pijn in mijn hart Mike de auto terug naar het verhuurbedrijf en dan zijn we weer autoloos. Helaas. Ik ga het missen. Wat ik vooral gevoeld heb (hou de kotszakjes bij de hand, dit wordt heel gezapig) is de vrijheid van roadtrippen. We hebben afgelopen weekend meer dan 1600 kilometer gereden! Het was heerlijk om met zonsondergang te cruisen over de Amerikaanse wegen, langs bossen, katoenvelden, wijngaarden en meren. Muziekje aan en gaan met die Hyundai.

I love the South.

Minpuntje: Annelie en Natalia wisten het wel altijd beter, dus dat was af en toe een gevalletje waar ik even tot tien moest tellen (in het Nederlands, Engels, Duits, Frans, Spaans en Italiaans). Zo was Emilia natuurlijk onze Charlestonkenner, maar Engeland en Duitsland gingen maar al te graag naar links als we naar rechts moesten en durfden ook nog eens te protesteren met een of andere flutreden. Ik heb het overleefd, al heb ik daar heel veel voor opgeofferd: in onze laatste uurtjes zijn we naar een fontein in de vorm van een ananas wezen kijken in plaats van naar Zwartbaards opgedoken piratenschip. Ik heb daar vreselijke spijt van, want ik heb nu echt een kans gemist eindelijk eens echte piratengeschiedenis te bestuderen. Maar ja. De anderen wilden graag naar een ananas.

Des te meer reden om terug te gaan tijdens onze roadtrip in december, toch?

Daarom: Charleston, we'll be back soon :)

Gewoon lekker leven

Jee, waar gaan we eens beginnen?

Vorige week had ik namelijk het allerleukste en grappigste verhaal ooit getypt (even overdrijven), maar helaas kreeg ik te maken met een van de internetklassiekers: opeens was het verhaal weg en kon ik het niet meer terughalen. Zo balen! Ik had daarna natuurlijk geen zin meer om opnieuw aan de typ te gaan, maar nu heb ik dus het gevoel dat ik jullie al heel veel verteld heb wat jullie in werkelijkheid helemaal niet weten. De verwarring!

Hoe erg populair dit ook mag klinken, het is waar: ik vind het steeds moeilijker om te typen in het Nederlands. Ik moet zoveel langer nadenken over zinstructuren en grammatica, het is gewoon genant. Gelukkig wordt mijn Engels beter, dan is het tenminste ergens goed voor. Maar: ik doe mijn best, ook al moet ik een beetje haasten. We gaan zometeen namelijk op een mini-roadtrip! Het is Fall Break nu (herfstvakantie) en Annelie, Katrin, Natalia en ik hebben besloten om een paar daagjes naar het zuiden te gaan. Vandaag rijden we naar Chapel Hill in North Carolina en daarna trekken we verder naar Charleston, South Carolina. Maandagavond zijn we alweer terug, maar ik heb er heel erg veel zin in! Annelie en Katrin halen momenteel de auto op, dus ik ben nu aan het wachten om te gaan.

Wat er in de tussentijd is gebeurd? Heel veel, maar ook weer niet. Ik heb mijn eerste tentamens gehad en heb een seminar van 2,5 uur over de Holocaust moeten leiden (ik helemaal in mijn element natuurlijk). Maar ja, als dat de meest opwindende dingen van de laatste tijd zijn!?

Nee hoor, ik stel me aan. Ondertussen heb ik daadwerkelijk Boston geboekt met Sun, mijn Japanse maatje. Eind november gaat het gebeuren! Daarnaast heb ik voor mijzelf en 11 andere uitwisselingsstudenten een leuk tripje georganiseerd naar Syria, ten noorden van Charlottesville. Daar ligt een prachtige ranch aan de rand van Shenandoah National Park en daar gaan we een tochtje te paard maken. Ik heb er zoveel zin in, het is namelijk echt heel lang geleden dat ik op een paard zat.

Daarnaast ben ik ook op kookcursus geweest, jawel. Samen met twee vriendinnetjes hebben wij geprobeerd eten uit de Konkanstreek klaar te maken (een of andere regio in India), maar eigenlijk hebben we geen barst geleerd, aangezien de reïncarnatie van Mussolini de cursus gaf, alleen zag hij er nu uit als een dikke Ghandi met bril en een staart (ja). In 3,5 uur tijd heb ik een bosje koriander mogen fijnhakken en dat was het. Maar het eindresultaat was zum smullen en daar ging het natuurlijk een klein beetje om. Foto's volgen!

Gisteren ben ik naar het Oktoberfest geweest wat de Duitse vereniging hier had georganiseerd. Veel gepaneerde kipfilets (schnitzels), brownies (Schwarzwälder kirschtorte) en hotdogs (bratwurst) gegeten en daarna zijn we naar een soort afstudeervoorstelling van de toneelschool hier geweest: man man, wat ligt het niveau hier hoog, ik werd er bang van dat ik daar bijna onderdeel van was. Ze speelden Parade, een musical over de joodse Leo Frank die vermoord werd door de Ku Klux Klan in 1913. Het was eigenlijk mijn Ku Klux Klan paper die tot leven kwam, best grappig om te zien.

En nu moet ik er echt vandoor: Chapel Hill en Charleston wachten op me. Als ik terugkom zal ik heel veel foto's uploaden en een verslagje typen over onze hopelijk fantastische trip! Excuses voor deze kleine, korte update, maar binnenkort volgt er meer: dat is beloofd!

Natuur (en wijn)

Hoera! Vandaag heb ik mijn nieuwe camera opgehaald bij de mailroom. Hij is heel erg klein en heel erg mooi en hopelijk zijn de foto's ook van goede kwaliteit! Heel veel research heb ik niet gedaan, maar ik werd gek dat ik hier zo weinig foto's kon maken, omdat mijn oude, vertrouwde camera er gewoon na 6 foto's mee ophoudt. Dus vanaf nu kan ik deze blog eindelijk aanvullen met beeldmateriaal! Ik ga mijn nieuwe camera gelijk vanavond meenemen naar de dining hall, zodat ik jullie de volgende keer kan laten zien hoe het er daar uitziet. En voor Froek en andere geïnteresseerden ga ik proberen de tweelingbroer van Faithless te strikken voor een plaatje.

Beetje flauw wel dat toen ik vanochtend de deur uitstapte op weg naar de mailroom, ik gelijk de meest prachtige fotomomenten miste. Echt hoor. Het heeft hier vannacht vreselijk hard geregend, waardoor het nu extra tropisch warm en vochtig is (zoals altijd). Voor de deur van onze dorm ligt dankzij de stortbui een megaplas en vanochtend was daar een prachtige, knalrode vogel in aan het badderen. Volgens mijn huisgenoot is het een Red Cardinal: de 'State Bird' van Virginia. Het junglegevoel werd verder aangescherpt toen ik de trap naar de mailroom opliep, want daar zat een blauw met oranje hagedis z'n tong naar me uit te steken. Nu klinkt het net alsof ik dagelijks tussen de cobra's en paradijsvogels me een weg moet banen door de bush met zo'n gigantisch kapmes, maar dat valt mee: ik heb deze creatures vandaag pas voor het eerst gezien. Waar je hier echter niet omheen kunt zijn grijze eekhoorns. Ik vind het nog steeds schatjes, maar de Amerikanen behandelen Knabbel en Babbel zoals wij Amsterdammers liefdevol omgaan met die smerige duiven. Om deze fabeltjeskrant even compleet te maken: vanuit onze woonkamer hebben we vaak uitzicht op zogenaamde groundhogs, zoek ze maar eens op. Die zijn echt superleuk!

Ik wacht overigens nog even met het plaatsen van die paar foto's die ik nog wel heb kunnen maken met mijn oude camera, zodat ik de volgende keer één grote fotoreeks kan plaatsen. Die paar kiekjes die op mijn fotokaart staan zijn van afgelopen zondag, toen ben ik met Ron en Melissa (mijn 'adoptie-ouders'), Ray en Rodolfo naar een wijnboerderij geweest. Dat was echt kicken: het landschap van Virginia is adembenemend. Jullie weten allemaal wat voor gigantische natuurdebiel ik ben (de laatste keer Coks in de natuur was toen ik op m'n Hugo Boss-schoentjes de berg naar Monte Cassino probeerde te beklimmen, een van de dieptepunten uit mijn leven), maar dit was echt fantastisch. Alles was groen, veel bomen, afgewisseld met uitgestrekte velden die tientallen kilometers verderop overgaan in hoge bergen. Schitterend! Denk daar even die typische Amerikaanse, witte hekken bij en zo hier en daar een houten farm, het liefst lichtblauw of mintgroen geverfd. Er moeten haast wel cowboys wonen, dat kan niet anders.

Wijnproeven in Amerika gaat er trouwens heel anders aan toe dan in Nederland. Ten eerste krijgt iedereen zijn eigen glas, die je voor alle te proeven wijnen moet gebruiken. Leuk extraatje is dat je het glaswerk aan het einde van de dag mee mag nemen naar huis. De proeverij zelf kostte maar 5 dollar en daarvoor hebben we maar liefst 20 wijnen mogen proberen! Mocht je geïnteresseerd zijn in de wijngaard, de naam is Barboursville. Ze hebben een website die makkelijk te vinden is via Google: daar staan ook alle wijnen op!Ik heb overigens twee flessen gekocht voor als mama en mijn lieve peettante overkomen in oktober, niet nagedacht over het feit dat ik ze goed moet verstoppen omdat het verboden is alcohol op je kamer te hebben. Oeps. Mam, jij hebt ze trouwens betaald, dan weet je dat ook weer.

Na het proeven kregen we nog een rondleiding van een typisch figuur (een soort Bugs Bunny meets Bart Chabot met een Tell Sell verhaal) en hebben we een rondje over het landgoed gelopen: de druiven moesten nog een maandje rijpen voor de oogst, maar ze waren echt al heel erg zoet! We hebben tussen de wijngaarden even een paar quasi-familiekiekjes gemaakt en zijn toen weer vertrokken richting huis.

En nu zijn we alweer op de helft van de week: het gaat zo snel! Vanavond ga ik eens met Ray uitzoeken wanneer we eens een dagje naar Washington kunnen. Ook ben ik, zoals sommige van jullie al gemerkt hebben, bezig met een tripje te plannen naar Boston. Helaas is Boston niet gratis, dus ik moet nog kijken of ik dat financieel ga redden. We zullen zien. De nodige vakanties staan voor 2011/2012 alweer gepland, dus dat is een duidelijk teken dat ik me hier thuisvoel (alleen op dat soort momenten ben ik alweer bezig met een volgende trip).

Voor nu, een hele dikke kus vanuit Virginia en OH, voor ik het vergeet: lieve Anne en Suus, papa en mama en och hemel ik vergeet iemand (1000x sorry): bedankt voor die lieve kaartjes! Ik kreeg in 1x keer een hele stapel binnen met een excuusbriefje van de Charlottesville Mail voor de vertraging. Wat heerlijk om die post te lezen! Een extra kus voor jullie!!

We letten op de kilo's!

Vandaag ben ik een maand in Amerika. Raar, want aan de ene kant gaat het vreselijk hard (vier weken is een heleboel, daarnaast zit ik al op 1/3e (!) van mijn totale verblijf in Charlottesville), maar aan de andere kant gaat alles nu zo soepel, dat het echt al lijkt alsof ik hier 3 maanden zit en alsof het nooit anders is geweest.

Zo zaten Ray, Sander en ik ook een beetje te mijmeren afgelopen woensdag aan tafel, genietend van onze dining hall-maaltijd. Hoewel, genieten is een groot woord. Het eten in de dining halls is namelijk best acceptabel. Die nachtmerries die Jamie Oliver wekelijks laat zien, zijn gelukkig niet aan de orde in Charlottesville. Wel is het zo dat hun vaste, dagelijkse aanbod over het algemeen bestaat uit hamburgers, hotdogs, pizza's, hotdogs, nog meer hotdogs, hamburgers, hamburgers, hamburgers, hamburgers en pizza's. Maar je went eraan. Mijn lieve, altijd op de kilootjes lettende tante (ja Dees, jij), maakte zich na mijn vorige blog ernstige zorgen over al dat eten hier in vergelijking met de beweging die wij studenten hier (niet?) krijgen. Nergens voor nodig hoor, niet ongerust zijn! Ik heb hier geen weegschaal (bovendien hebben die Amerikanen zo'n raar meetsysteem met pounds en ounces enzo, daar begrijp ik toch niks van), maar ik ben 100% zeker toch al wel weer wat kilo's kwijt.

HOE DAN?

Allereerst eet ik niet elke dag in de dining hall. Vaak maak ik zelf wat eten klaar, wat dan bestaat uit vlees en groente, door elkaar gemikt in die ene enkele koekenpan die ik heb aangeschaft. Of ik eet een gebakken ei. Die Amerikanen zijn zo dom nog niet, ze hebben hier spuitbussen waarmee je pannen kunt invetten, waardoor je geen boter nodig hebt. Geen grammetje vet zit erin! Superhandig. Ik wil er echt 100 van meenemen terug naar Nederland, al doe je geloof ik echt een jaar met 1 zo'n bus, dus bij nader inzien lijken 70 me wel voldoende.

Daarnaast heeft de dining hall nog meer aanbod dan alleen fastfood. Over dat laatste gesproken, hamburgers e.d. kun je hier zelf samenstellen, dus je kunt het zo slecht en vet maken als je wilt. Mijn grote vriend in de dining hall is echter de salad bar! Elke dag zit ik als een konijn (cavia, hamster, kies je favoriet) te knagen op ijsbergsla, spinazie, wortelen, ui en alles wat mijn grote groene saladevriend nog meer aanbiedt. Ze hebben aan het eind van alle bakken groenvoer een soort dressingbibliotheek met zoveel soorten smaken, dat ik ze na een maand nog steeds niet allemaal ken: ik ben nog lang niet klaar met uittesten dus.

Er is ook een wokhoek. Je moet daar wel 20 minuten wachten op je eten en dat is lang in Amerika. Naast het wokduo (een soort piraat met een vlechtje in zijn baard en de tweelingbroer van Faithless) is de meest spannende hoek, waar we elke keer als eerste heenrennen om te kijken wat ze nu weer aanbieden. Dit is namelijk een hoek waar elke keer een ander Amerikaans gerecht te proeven is (meatloaf, roastbeef) en nog beter: een balie waar ze dagelijks een ander 'wereldgerecht' serveren. Dit staat tussen aanhalingstekens, omdat het echt NOOIT klopt. De eerste keer zag ik 'Beef Stroganoff' op het bordje prijken. Ik helemaal blij, kom ik bij die balie aan, ligt daar een of andere groene prut (voor die niet-kokers onder ons: Beef Stroganoff heeft een roodbruine saus) glazig naar me te staren. De grote topper is nog wel het 'Italiaanse' eten. Ze serveren alles met tomatensaus uit blik en dat noemen ze dan liefkozend Marinarasaus. Mijn grote vriend Rodolfo (Italiaan) lijdt dankzij deze plastic tomatenpuree aan een soort traumatisch stress-syndroom. Arme jongen.

Over bewegen gesproken: ik woon naast de sportschool. HA! Ergens naast wonen in Amerika betekent vijf minuten lopen, maar dat is niks natuurlijk. Ik ben daar dan ook vaak te vinden. Hoewel, zo vaak als mijn strakke lesschema dat toestaat. In ieder geval minstens twee keer per week. Het is hier dagelijks 35 graden en er is overal airconditioning, behalve daar. Fijn. Nevermind, de sportschool is naast de salad bar mijn andere grote, gezonde vriend.

Daarnaast is Charlottesville gezegend met een slecht bussysteem en helaas zijn we allemaal afhankelijk daarvan, aangezien we geen auto hebben. Dit resulteert in VEEL, heel veel lopen. Ik loop me suf hier en mijn conditie is echt meer dan prima op dit moment. Je moet wel. Geen fietsen, geen auto, af en toe een bus. Dan maar een half uur eerder de deur uit en er flink de pas inzetten. Ik heb mijn mooie Virginiarugzak altijd bij me, dus ik zie er elke dag al lopend weer uit als zo'n Pieterpadgeval. Help.

Dus, tante Dees, andere mensen die ongerust waren over mijn gezondheid in het land van vettigheid: ik red me prima hier. Hopelijk zet dat afvallen een beetje door, ik kan al 1 broek de deur uit doen!

Mijn laatste truc is gewoonweg mijn eetlust bederven en ook dat gaat hier makkelijk. Een kwestie van vroeg opstaan en naar Barracks (winkelcentrum) lopen. Dat is een flinke heuvel en met een beetje mazzel loop je in de brandende zon, dus dat is weer goed voor de calorietjes en de natte ruggen (speciaal voor Peer). Eenmaal daar aangekomen om half negens 's ochtends, moet je gewoon even een blik werpen op de file die er al staat bij de McDrive. Dat is genoeg.

Blijven reageren jullie, ik geniet van jullie fantastisch lieve, grappige en bemoedigende reacties.

Food, Feestjes en Fietsen

Och hemel, is het alweer meer dan een week geleden dat ik voor het laatst een blog gepost heb? Wat een schande. Het komt vast omdat het leven hier begint te WENNEN. Niets is meer heel erg raar, mensen beginnen te denken dat je Amerikaans bent (om fashiongerelateerde redenen weet ik niet of ik daar erg blij mee ben) en je komt langzaamaan in het ritme van het alledaagse leven aan de University of Virginia.

Geen paniek, er valt desondanks natuurlijk altijd wel iets te vertellen. Zo zijn wij een klein beetje begonnen met het plannen van een roadtrip als wij begin december opgelucht adem kunnen halen wanneer die bloedserieuze finals voorbij zijn. De 'Wij' in dit geval is echter nog redelijk vaag. Ik ga in ieder geval, en als je Henry (mijn maagband) meetelt, zijn we al met twee.Zonder dollen: Sander, Ray en ik hebben afgelopen week een leuke route uitgestippeld door het zuiden heen en het is de bedoeling dat deze in de loop der tijd steeds meer vorm gaat krijgen. Spannend!

Voor de rest stond afgelopen week voor het eerst een beetje in het teken van feestjes en die zijn vrijwel altijd gecombineerd met FOOD aangezien dat waarschijnlijk het enige verzadigende alternatief is voor alcohol (gok ik). Alcohol en sigaretten zijn namelijk je allergrootste vijand in de USA en dat wordt wel bewezen door alle 'informatieve' alcoholavonden, waar representatieve tv-series als Jersey Shore getoond worden aan timide eerstejaars om ze te waarschuwen dat alcohol en Satan hand in hand gaan.

Dit bracht me op het heerlijke idee om volgende week een wijnroute te gaan volgen. Of nee, eigenlijk kwam dit idee van Ron en Melissa, mijn adoptie-ouders. Ja, die heb ik ook maar aangeschaft naast een Macbook Pro en een paar Von Furstenbergs. Ron en Melissa zijn twee dertigers die zich het komende semester over Ray, Rodolfo (ik moet tenslotte altijd ergens een Italiaanse buddy hebben) en mij gaan ontfermen als een soort gastouders. Een keer per maand gaan we met hun op stap, leuke dingen doen of gewoon vreselijk veel eten. Want je zou eens niet eten in de USA.

Feestjes zijn hier hartstikke prima hoor, verder. Grappig detail is dat Amerikanen allemaal hun eigen drank meenemen. Ik dacht dat dit uit beleefdheid was, maar sinds ik gisteren op een partijtje een glas wodka voor mezelf inschonk weet ik wel beter. Ik als wandelend wodkamuseum had al kunnen voorspellen dat Wisconsin geen goede streek was, maar ik was zo blij om m'n favoriete vriend in fles te zien dat ik het niet kon laten. BAH. Gelukkig wist een aardige Rus (Boris, I'm not kidding) me te vertellen waar het betere spul te krijgen is. Ik ben hem heel erg dankbaar. Mam: je hoeft je dus geen zorgen meer te maken om het tekort aan wodka hier (Lief toch dat je eigen moeder zich daar druk om maakt?).

Voorafgaand aan het feestje van gisteren had ik eerst een BBQ bij de internationale dorm. Bleek dat even helemaal geen internationaal feestje te zijn, maar een BBQ voor fraternitybroeders (mannendisputen). Ik heb me echt kostelijk vermaakt! Het feit dat ik uit Amsterdam kom is echt de golden key om overal binnen te komen of aandacht te trekken en dat kwam nu ook weer goed van pas. Alle clichévragen over drugs kwamen weer langs en toen ik de jongens vertelde dat wij in Nederland allemaal denken dat iedere Amerikaan een geweer bij zich draagt, kwamen de stoere verhalen naar boven. Matt uit Missouri bijvoorbeeld vertelde in geuren en kleuren hoe zijn opa een beer had geschoten vorige week. Heerlijk. Conclusie? Ze hebben er inderdaad allemaal een. Maar niet op de campus hoor, nee nee. Dat is verboden. Maar wel thuis, een wapen. Het liefst geven ze hem ook nog een naam. Die van Matt heet Julia.

Ik ga alweer afsluiten! Er valt echter nog zoveel te vertellen! Sander en ik zijn bijvoorbeeld door ghetto-Charlottesville naar een tweedehands fietsenwinkel gelopen: een waar avontuur. De fietsen waren 3x niks, helaas. Daarnaast hadden de vrienden van Jezus (een paar families hier uit Charlottesville die heel veel voor ons internationals organiseren) gisteren een fantastisch etentje in een van de universiteitstuinen gepland. Heerlijk! En ik ben zowaar bruin geworden! Beetje jammer wel dat deze (lieve) families ons elke keer meer en meer proberen te bekeren tot kuise Presbyterianen. Ach, als we aardbevingen en Irene aankunnen, dan kan dit er ook nog wel bij.

Tot slot nog: ik ben jullie zo dankbaar voor al jullie lieve opmerkingen over deze blog! Het doet me goed te weten dat deze verslagen daadwerkelijk gelezen worden. Een vraag van mijn kant: reageer ook hieronder! Als ik straks terugkom in Nederland laat ik van deze blog een boek maken waar ook alle reacties bij komen te staan. Vereeuwig ze dus hieronder in plaats van via Twitter of Facebook. Dan zie ik ze over 50 jaar ook nog eens, als ik dit aan mijn kleinkinderen laat lezen. Bedankt lieve schatten!

PS: Nee, ik heb niets van 9/11 meegemaakt. Dat was ook mijn bedoeling (aangezien ze al twee weken aan het oefenen waren met huilen hier. Dat vond ik wel genoeg).

Eindelijk! Het kan!

Wat een blije titel he! En terecht. Afgelopen dinsdag heb ik namelijk voor het eerst een plek gevonden waar ik me dan eindelijk voor 100% (!) thuisvoel!

Hoe fantastisch Charlottesville ook is, ergens mis ik steeds iets van karakter en authenticiteit. Alles hier is te vergelijken met van die felgekleurde cupcakes met blauw of groen glazuur. Ze zien er allemaal op hun manier wel mooi uit, maar.. mag het alsjeblieft wat minder? En ergens geven we allemaal de voorkeur aan moeders eigen ouderwetse appeltaart boven die blauwe suikerbommen toch? De gebouwen hier on central grounds zijn van die cupcakes. Allemaal net te.

Het uiterlijk van de Amerikanen daarentegen is niet té als in te mooi, het is om te huilen. Echt. HUILEN. Jammeren, kreunen, krijsen en heel veel snot. Iedereen loopt in vreselijk oranje/blauwe sportkleding, met witte sokken het liefst tot de knie en dan met hardloopschoenen eronder, of eigenlijk nog liever van die vreselijke campingslippers, in huize Donders altijd Sjonnen genoemd. Zweetband in en klaar. Het liefst maken de Amerikanen hun look af met een gruwelijke rugzak, hoewel ik soms, héél soms een zielige Longchamptas tegenkom, die ik zodra wij oogcontact maken het liefst wil adopteren en toe wil fluisteren dat hij veilig is bij mij en m'n internationale freunden.

Desalniettemin: alles went en ook dit. En net, net op dat moment waarop je toe gaat geven aan de Amerikaanse normen (want ja, ik ben eigenlijk best dol op mijn trainingsbroek), heb je je eerste les Italiaanse Renaissancekunst in het architectuurgebouw. Ik kon wel huilen van blijdschap. Alles is hypermodern, maar met SMAAK en vol met moderne kunst en prachtige kleuren. Het deed me verschrikkelijk veel aan het Tate Modern in Londen denken. En alsof dat nog niet alles was, alle mensen die daar rondliepen zagen er zo prachtig uit! En daar komt NOG iets bovenop, namelijk het FINE ARTS CAFE. David Guetta's heerlijke Europese beats vulden de ruimte en men verkocht focaccia's met pestokip en rucola. Serieus, dit broodje, deze lunch, was het gezondste en het lekkerste wat ik in bijna 3 weken Amerika gegeten heb.

Vanaf nu ga ik wonen op de architectuurafdeling en m'n dagen vullen met focaccia's. Uit blijdschap heb ik gisteren een paar prachtige Diane von Furstenbergschoenen gekocht online, zodat ik niet hoef te treuren om Miu Miu en Marc die thuisgebleven zijn in Arnhem. En m'n slippers zijn ook bijna versleten, dus ja pap, ik had ze echt nodig.

Overigens heb ik het hier natuurlijk fantastisch naar mijn zin hoor. Mijn vakkenpakket is ondertussen ook definitief. Vorige week nog probeerde ik een course over de Pinksterkerk, maar mijn zwarte professor bleef maar gillen om Jezus en haar zwarte God. Ze kronkelde nog net niet over de vloer. Terwijl ik in de les zat, heb ik het vak (online) weer laten vallen en geruild voor Italiaanse Renaissancekunst. Daarnaast volg ik een moeilijke seminar (onderzoeksgroep) over Genocide, waarvoor ik een boek per week mag lezen. Dit wordt aangevuld met de twee vakken die ik al had: Viewing America (hoe kijken Amerikanen terug op de 20e eeuw) en Europese geschiedenis tussen 1890 en 1945. Augustinus heb ik helaas moeten laten vallen, want ik kan het gewoon niet bijhouden allemaal.

Ik gok dat vanaf nu de verhalen ook minder worden. Ik zit ondertussen in een soort ritme, eet op dinsdag met m'n Britse vrienden en op woensdag met de Nederlanders, lees de hele dag door over Stalin, Pol Pot en andere vrienden en om eerlijk te zijn is er gewoon nauwelijks tijd voor andere dingen. Desalniettemin staan we op het puntje om Miami te boeken en weet ik ondertussen ook dat mama en tante Mieke komen in oktober! Can't wait!

O ja, ik ga echt mijn best doen meer foto's te maken en online te zetten hoor, dus klaagmails zijn niet meer nodig. Bedankt.

Roomies en.. Irene!

Het houdt niet op he, dat natuurgeweld.

Wederom bedankt voor alle lieve berichten: het is fijn om te weten dat er aan me gedacht wordt. Als het goed is, is Irene nu alweer vertrokken richting het noorden en hebben wij er geen last meer van.

Voor vanavond stond er een picknick gepland bij een koppel van de ICI, een internationale club van Amerikaanse families die ons, internationale studenten, een hart onder de riem steken en een beetje onze papa's en mama's proberen te vervangen for the time being. Irene gooide echter wel een beetje roet in het eten: in plaats van een prachtig uitzicht over de Blue Ridge Mountains, werd de picknick nu binnen gehouden in een Presbyteriaanse kerk. Desalniettemin was het vreselijk gezellig. Sander (een van de Nederlanders hier) ging niet mee: CNN had hem te bang gemaakt.

Laat dit gelijk een soort tip o.i.d. voor jullie zijn: het nieuws hier wordt zo gigantisch overdreven! De aardbevingen vielen mee, Irene viel hier gigantisch mee en dat gold eigenlijk destijds ook voor de dijken die op springen zouden staan in New Orleans (afgelopen mei, toen ik daar heen zou gaan). Het is veelal bangmakerij: echt. Ik heb heftigere stormen in Nederland meegemaakt. Natuurlijk heb ik ook de beelden van North Carolina gezien, maar zo erg was het hier gelukkig bij lange na niet. Echt. Niet.

Nu ik jullie hopelijk gerust heb gesteld, kan ik eindelijk iets kwijt over mijn huisgenoten, aangezien ik daar nooit 'plaats' voor heb in mijn blog! Ik leef ondertussen samen met Whitley en Shenitha, twee Moriaantjes die allebei nog nooit buiten Virginia zijn geweest, anti-alcohol zijn, biologie studeren en elke dag eten bij Domino's Pizza. Whitley is niet te verstaan en Shenitha heeft smetvrees. Maar toch, ik ben dol op ze, want ze zijn vreselijk lief en vooral ook naief. Gisteren vroeg Shenitha of ik voor haar een stappenplan wilde maken voor wat ze moet doen mocht ik dronken en buiten bewustzijn neervallen in de woonkamer na een avondje uit. Haar geruststellen dat dit never nooit zou gaan gebeuren was niet voldoende, dus ik heb nu stap voor stap opgeschreven wat ze in zo'n geval moet doen (1: call 911. 2: wait).

Mijn kamer deel ik met Siyeon, een Koreaanse die al 10 jaar in de USA woont. Ze is echt zo vreselijk schattig, ik heb het goed met haar getroffen.In doen en laten lijkt ze echtheel erg op Patti, dus dat vind ik alleen maar heel erg grappig. Ze wil altijd roddelen over haar Koreaanse vriendinnen (like I do care)en ik heb nog nooit iemand gezien die zo SLECHT autorijdt. Echt hoor, jullie maken je zorgen om natuurgeweld, ik was banger in de auto naast haar. Ze reed met 80km per uur door rood en had dat pas 5 seconden later door. Dat soort dingen. Maar toch. Ze laat regelmatig berichtjes achter met I LOVE YOU ROOMIE, dus dan is haar slechte rijstijl weer vergeven.

Gelukkig zijn daar altijd Ray en Sander, ik ben toch wel blij dat zij er ook zijn. Ik blijf het echt heel relaxed vinden om even, al is het maar een paar minuten, Nederlands te praten met iemand. Voor de rest veel telefoonnummers en e-mailadressen gekregen van lieve Amerikaanse families die ons Dutchies graag een keer uitnodigen voor het avondeten. Echt hoor, ik blijf het herhalen: Amerikanen zijn de liefste mensen ter wereld, voor altijd.

Earthquakes! (eerste lesdag)

De afgelopen 24 uur ga ik denk ik nooit meer vergeten.

Naast dat mijn tante Dees natuurlijk jarig was, stond 23/8 vooral in het teken van 'de' aardbeving(en) van maar liefst 5,9 op de schaal van Richter. Totale paniek, kasten die omvallen, meubels die verschuivenen lampen die gaan flikkeren (op een rare manier is dat altijd het engste).

Gelukkig zijn Amerikanen totaal niet dramatisch.

Ik was in een grote, rustige lobby en toen het moment daar was, vroeg ik een meisje of dit nou een aardbeving was. Ze keek me twee seconden aan en barstte vervolgens in huilen uit (?). De aardbeving duurde hooguit 10 seconden en het was vooral... erg grappig. Het gevoel, de paniekreacties van de Amerikanen, de totaal overbodige evacuaties van gebouwen: fantastisch! Later op de avond volgde nummer 2: iets minder heftig, maar hij duurde wel wat langer. Zo lief dat ik gelijk werd overspoeld met berichten en vragen of het goed ging! Heel erg bedankt allemaal!

Gisteren was ook tegelijkertijd mijn eerste lesdag. Nog nooit eerder voelde ik me zo'n brugklasser. De campus is zo groot, alle gebouwen zijn hetzelfde en het barst hier van de weggetjes en trappetjes. Het is allemaal gelukt en de courses die ik tot nu toe heb gevolgd zijn geweldig, net als de docenten trouwens. Mijn eerste college ging over Europa tussen 1890 en 1945 (Wereldoorlogen!). De docent is minstens 80 en schrijft 12 verplichte boeken voor. Voor het geval je die 'niet leuk vindt', mag je ookde doorhem uitgekozen reservetitels kiezen (2 A4'tjes vol boeken). Mocht je niks met academische stof hebben, dan is erook nog een document (van 8A4'tjes) met romans en films beschikbaar. O ja, en een lijst met boekendie weer leiden tot het lezenof zien van andere boeken offilms. Snap je het nog?

Mijn andere college over genocide is eigenlijk alleen voor masterstudenten, maar ik ben toch maar even gaan kijken. Thank God. De docent is blijkbaar een soort genocidecelebrity en hij lijkt op onze Arnhemse overbuurman Sytze. Hij werd helemaal enthousiast toen hij hoorde dat ik Nederlandse ben, het Internationaal Gerechtshof heb gezien, het Joegoslaviëtribunaal heb bezocht en naar Bosnië en Servië ben geweest. Toen ik 'Srebrenica', 'Eichmann' en 'Karadzic' ook nog eens goed kon uitspreken, had ik zijn dag al helemaal gemaakt. Ik mag nu wel een boek per week gaan lezen. Joy!

Vanochtend zat ik bij Viewing America, over hoe Amerikanen terugkijken naar gebeurtenissen als WO II, Watergate en andere bekende events uit de 20e eeuw. We werken vooral veel met films. Heel erg leuk natuurlijk als voorbereiding op mijn Public History Master. Mijn docent heet Bryan en hij was zo blij dat we kwamen opdagen om 9 uur 's ochtends, dat hij voor iedereen (200 studenten)donuts had gekocht. Hij lijkt een beetje op Frasier, want hij heeft zijn eigen radioprogramma!

Tot zover deze update. Er valt echter nog zoveel te vertellen! Ik heb veel exchange students ontmoet, heb feestjes bezocht, wordt misschien een Chi Alphasister (OMG, haha), ben bejubeld door de directeur van de toneelschool hier (zie Facebook voor details, ik zit hier nog steeds met open mond) en ik moet tegenwoordig ook mijn kamer delen met een Koreaan.

Daarnaast is Hurricane Irene onderweg hierheen! Spannend!

Snel Skypen?